رنجش

رنجش        روزی سقراط حکیم مردی را دید که خیلی ناراحت و متآثر است.   علت ناراحتی اش را پرسید.پاسخ داد:   در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم.سلام کردم.   جواب نداد و با بی اعتنایی و خود خواهی گذشت و رفت   و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.   سقراط گفت:  چرا رنجیدی؟ مرد با تعجب گفت:    خوب معلوم است که چنین رفتاری ناراحت کننده است.   سقراط پرسید: اگر درراه کسی را می دیدی که به زمین افتاده    و از درد و بیماری به خود می پیچد    ایا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟    مرد گفت: مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم .   آدم از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود.سقراط پرسید:   به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟   مرد جواب داد: احساس دلسوزی و شفقت    و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.   سقراط گفت: همه این کارها را به خاطر آن می کردی   که او را بیمار می دانستی     آیا انسان تنها جسمش بیمارمی شود؟   و آیا کسی که رفتارش نا درست است روانش بیمار نیست؟   اگر کسی فکر و روانش سالم باشد هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود؟   بیماری فکری و روان  نامش غفلت است    و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است دل سوزاند و کمک کرد   و به او طبیب روح و داروی جان رساند.   پس از دست هیچ  کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر    و آرامش خود را هرگز از دست مده   بدان که هروقت کسی بدی می کند در آن لحظه بیماراست.       --  گیرم که می زنید , گیرم که می برید , گیرم که می کشید با رویش ناگزیر جوانه ها چه می کنید !؟