درساعت سکوت مقدس

 

! در ساعت سکوت مقدّس                                                       شب                                                 از سیاهترین حادثه                                       سرشار است                                          در ساعت سکوت مقدّس                                                 انسان را                                       به چلچراغ می آویزند                             بر دار نیاش قصّاب                                         در ساعت سکوت مقدّس                                             سفره ی گرسنگی را                                   بر بستر عشقبازی مرگ                          می گسترند                                         و شمایل پلشت پریشانی را                         به در گاه نسیم می آویزند                                                   کسی چه می داند                                                      شاید من هم                                             در هزارمین شب این سال                                         تسلیم خواهم شد                                                                  شب                                               از سیاهترین حادثه                                     سرشار است                                              در ساعت سکوت مقدّس                              زمزمه ی بیزاری                در فضا جاریست                                                    و تیغ کاهل قصّاب                                                   - بر دلم -                                       به جرّاحی بی دقت خویش                              مشغول است                                                             اما مدام                                   بر سفره ی گرسنگی جان کندن                                                     و حجم سینه را                                             - در تعفن هوا -                                   شستن                        تلختر از مرگ است                                                       کسی چه میداند                                                        شاید من هم                                      بر همین سفره بمیرم                                                     و عطش عشق را                             یه ابتذال بویناک جامی بیالایم                                                        که سقراط نیز                                               در برابرش                                       تردید را                             زمزمه خواهد کرد                                                                  شب                                            از سیاهترین حادثه                                  سرشار است                                        در ساعت سکوت مقدّس                              عشق را                     به وسعت دریا             پیوند زدیم                                                    چندان که مرگ                                      خاک گور خویش را                               بر سفره می نهد                      در دیس بزرگ تلبیس                                                           اما مدام                                                    تابوت خویش را                            بر شانه های مرگ روان دیدن                                            و بر بستر نسیم زیستن                                                بی آنکه امیّد را                                  فرصت دیدار باشد                         چه وحشت شومی است                                                               شب                                              از سیاهترین حادثه                                      سرشار است                محمد علی - م

---

Hotmail: Free, trusted and rich email service. Get it now.