برای جناب هنردان

یاور گرامی جناب هنردان . ما در هر سنی که باشیم برای پدر و مادر خود همان کودکی هستیم که بودیم. انگاری در ذهن آنان- و شاید برای خودمان نیز- کودک ماندن مان پسندیده تر و دلنشین تر است. تاسف و غم شما را ، که یادآور چنین ذهنیتی را از دست داده اید، عمیقا درک می کنم و در آن خود را شریک می دانم. سالیان پیش قطعه ای از کودکی در غم از دست دادن پدربزرگش را در مجله دوچرخه - همان ضمیمه همشهری- خواندم که پیشکشتان می کنم: می توان به آسمان رفت ولی رفتن به آنجا آسان نیست الان چند سالی است که پدر بزرگم  آنجاست شاید برای بعضی ها او عمر خود را کرده بود اما برای من که سه ساله- بخوانید صد ساله- بودم عمر او کم بود. یاسمین عزیزی مقدم- دوچرخه یازده مهر هشتاد و یک قسمت زرد شده اضافه شده من است