تبريك و تسليت و خسته نباشيد

دوستان عزيز جان در گروه متين گل‌هاي گلستان موسيقي سلام بنده كوچكترين را قبول بفرماييد   تنها صداست كه مي‌ماند   همه ميدانيم كه مرگ، گريز و گزير ناپذير است اما خوشا به حال كسي كه مرگ او كال نباشد چون سيب نارس چيده شده  بانو مرضيه درحالي از دنياي ما پركشيد كه اوج ثمره خود را در صداي ماندگار خود به بلوغ و تكامل رساند و شيفتگان خود را عمري و عمرهاي بيشماري سيراب كرد و ميكند آيا انسان‌ها وظيفه اي بهتر از اين دارند كه در طول زمان اندككي كه دارند  دانش و هنر خود را به حدي اعتلا بخشند كه سال‌هاي سال قابل استفاده و جاودان باشد؟ بانو مرضيه مسئوليت خطير انسان بودن را به زيبايي بر دوش گرفت و با صداي دلنشينش آن را براي هميشه جاودان ساخت جاي اندوه براي رفتن ايشان نيست، بيشتر اندوهم از اين است كه عمرم به ته ميرسد اما هنوز كال كال هستم و هنوز نتوانستم كاري كنم كه بخشي از انسان بودن خود را جاودان سازم در قران از مرگ به عنوان تذكر ياد ميشود تا ديگران بدانند به زودي نوبت به آن‌ها خواهد رسيد درحاليكه هنوز براي كامل شدن كاري نكرده اند اميدوارم در فرصت اندككي كه داريم بتوانيم چون هر انساني كه در تلاش براي بهترين شدن و جاودان شدن است، بهترين شويم و جاودان   بانو مرضيه براي من هرگز نرفته است، ترانه‌هايش را ميشنيدم و مينيوشيدم و اين كار همچنان ادامه دارد   پس به بانو مرضيه و عزيزانش و شيفتگانش بابت كال نبودنش تبريك و به خودم بابت كال بودنم تسليت و به همه دوستان بابت تلاش براي بهترين شدن و جاودانه كردن -حداقل يك خصلت انسانيشان- خسته نباشيد و خدا قوت ميدهم اين افرداد مهتر و عزيز در همين گروه وزين گل‌ها كم نيستند و هر روز با كارهايشان روح تازه به جان ساير دوستان ميدمند نامشان را نمياورم چون ممكن است غفلتي رخ دهد و دلخوري اي اما برايشان تندرستي و سلامتي و عشق و انگيزه قوي و قويتر آرزو دارم و تو دوست عزيز كه نوشته ام را تا ته خواندي، ممنونم و خواهش ميكنم اطاله كلامم را به كوتاهيه غضبت ببخش قربانتان محمد رضا كنعاني