در يتيم

درّ یتیم ياد از شبي كه در برم آن ماهپاره بود از اشك شوق دامن من پر ستاره بود تنها نه چشم من به رخش بود كز افق خورشيد هم به روي مهش در نظاره بود بيگانه تا خبر نشود از حديث عشق راز و نياز ما به نگاه و اشاره بود بشكست شيشه ي دلم از غم كه جاي دل در سينه ي بلوري او سنگ خاره بود امشب ز رفتنش غم دل هست بي شمار آن شب ز ديدنش نفسم در شماره بود روزي كه من به غمزه ي ليلي شدم شكار مجنون به شهر دلشدگان هيچكاره بود فرهاد را چو خون دل از عشق شد نصيب شيرين به مهد مام فلك شيرخواره بود درماندگان عشق ز بيچارگي خوشند ورنه به چشم عقل بسي راه چاره بود درّ يتيم ازآن به صدف شد نهان صبا كز جلوه پيش بي هنران آشكاره بود   www.ghazalfam.blogfa.com علیرضا صبای تبریزی