ساعت سکوت مقدس

  

حرکت ستاره                                           سرد و صبور                شب از شکاف دلم می گذرد                                                و عطش               در دهلیزهای بی انتهای رگم     شعله می کشد                     من در سکوت نقب می زنم            شب از تحرّک ستاره هراسانست                                     ذهنم به خستگی                 از حفره های خود می گذرد                                 و بزم آتشناک خشم                بر زبانم سرد می شود   مرا این همه , از جان دادن بردار سکوت خوشتراست                                                                                                              ...آه                                         درمان درد مرا                  تنها نوشتن شعری بس                                              و اندوه مرا             همین بس که پنجره ای به تبسّم کوتاهم پاسخی هر چند کوتاهتر عطا کند                                                         ...آه                                       درمان درد مرا               تنها پرنده ای خاموش   که باورم کند   کافی است                                 امّا قمری ابله نیز              مرا به کنایه ریشخند می کند                                            ********                                          شوراب تلخ             از چشمه های دلمرده بر آمد                         جوششی که عطش را       در بستر بی عشق خود   به رنج حرمان خیز مرگ درکشید                            وتیغ زنگار بسته اش                  در مذبح خونین شوق   به تشویق شهیدان در خلید                                              تا خورشید                           هزار گز فاصله بود                                                 و آفتاب                      - این دروغ زهرآگین-            یکسره بر پیرهنمان تف کرد                               نکبتی که عشق را             چونان ناسزایی چندشناک بر گذرگاهی صعب   به نزاعی دلخراش نشانید                                    ودر تبی سنگین         بر کشته پشته های عشق والمید                                   تا ولایت انسان را                در قاب وهم خود بگنجاند                                                       !هان                            !چه می کنی ای دل؟                            !هزار توی فاصله را دریاب                            عشق از دهان بشوی                                       و بستر بیداد را                         ! به خفتن خطر مکن         محمدعلی - م