سه تار من - استاد شهریار

سه تار من

 

نالد به حال زارِ من امشب سه تارِ من

 

این مایه ی تسلیِ شب های تارِ من

 

 

ای دل ز دوستانِ وفادارِ روزگار

 

جز ساز من نبود کسی سازگار من

 

 

در گوشه ی غمی که فراموش عالمی است

 

من غمگسارِ سازم و او غمگسار من

 

اشک است جویبار من و ناله ی سه تار

شب تا سحر ترانه ی این جویبار من

 

چون نشترم به دیده خلد نوشخند ماه

 

یادش به خیر خنجرِ مژگانِ یارِ من

 

 

رفت و به اخترانِ سرشکم سپرد جای

 

ماهی که آسمان بِربود از کنار من

 

 

آخر قرار زلف تو با ما چنین نبود

 

ای مایه ی قرارِ دلِ بیقرارِ من

 

 

در حسرت تو میرم و دانم تو بی وفا

 

روزی وفا کنی که نیاید به کار من

 

 

از چشم خود سیاه دلی وام میکنی

 

خواهی مگر گرو بری از روزگار من

 

 

اختر بخفت و شمع فرومرد و همچنان

 

بیدار بود دیده ی شب زنده دار من

 

 

من شاهباز عرشم و مسکین تذرو خاک

 

بختش بلند نیست که باشد شکار من

 

 

یک عمر در شرار محبت گداختم

 

تا صیرقی عشق چه سنجد عیار من

 

 

جز خون دل نخواست نگارنده ی سپهر

 

بر صفحه ی جهان رقم یادگار من

 

 

زنگار زهر خوردم و شنگرف خون دل

 

تا جلوه کرد اینهمه نقش و نگار من

 

 

در بوستان طبع حزینم چو بگذری

 

پرهیز نیشِ خار من ای گل عذار من

 

 

من شهریار ملک سخن بودم و نبود

 

جز گوهر سرشک در این شهر، یار من