گلهای رنگارنگ ۱۷۴ / آیا نسخه کاملش را دارید ؟

سلام و درود و عرض ادب

 

دوستان بزرگوار و گرامی ؛ به عرض می‌رسانم در حال تحقیق و پژوهش و تهیه فیلم مستندی با موضوع استاد ابوالحسن صبا هستم و نیازمند کمک و راهنمایی شما.

برنامه  «گلهای رنگارنگ ۱۷۴» را متاسفانه ناقص دارم !!!  در متن برنامه شروع گلهای رنگارنگ 174 اشاره نموده‌اید با   

گوینده:

پرتو عمر چراغی است كه در بزم وجود

به نسیم مژه برهم زدنی خاموش است     

صائب تبریزی (غزل)

.

.

.                        

ابوالحسن صبا: "این قسمت رو من نمیتونم عرض بكنم، توی این قسمت عرضی نمی تونم بکنم، ولی البته خودِ جامعه تشخیص میده این قسمت را".

 

متاسفانه بخش اول «گلهای رنگارنگ ۱۷۴» که اشاره به استاد صبا می‌کند را ندارم. درخواست دارم راهنمایی‌ام کنید چگونه می‌توانم آن را تهیه کنم.

 

با مهر و درود دوباره

میرهاشمی سید جواد

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

و اما متن یرنامه

گلهای رنگارنگ ۱۷۴

گوینده:
	پرتو عمر چراغی است كه در بزم وجود		به نسیم مژه برهم زدنی خاموش است
				صائب تبریزی (غزل)
	شب جمعه بیست و نهم آذر بود كه غنچه ای در دامان چمنِ باقی شكفت و سالكی به نام ابوالحسن صبا مانند گلی پای به عرصۀ زندگانی جاویدان نهاد، صبا همان عارفی كه طی دوره سكونت در این دنیای فانی در نیك اندیشی و نیك نامی و در سیر و سلوك چنان شهرتی بسزا یافته بود كه هر كه با او آشنا می شد از مصاحبتش بهره می گرفت و مانند او چه بسا گفته سعدی را به یاد می آورد:
		دنیا نیارزد آنكه پریشان كنی دلی
				سعدی
پیمان:
	صبا درویشی تمام عیار بود و هر آنچه از لطف و زیبایی و صفا، از مظاهر دوست  یكتا می دانست خاصه به هنگام نظارۀ گل كه می گفت:
	در رخ گل جمال یار ببین		كه گل از یار یادگار آمد
				فخرالدین عراقی (قصیده)
	آری صبا شیفته گل بود و دلش چون گل حساس، دلی كه به هنگام جذبه و شوق چون تار سازش می لرزید و از كمان و پنجه سحّارش بیانی دل انگیز بر می خواست.  این بیان چون نگاه معشوق در سراپای مستمع نفوذ می کرد و بر اعماق دل می نشست، بیانی كه با تمام وارستگی از كلام و بی نیازی از لغت، گویی صحبت می داشت و از حدیث دل می گفت.
	نالیدن مهجوران سوزِ دگری دارد		هر آنچه ز دل خیزد بر دل اثری دارد
				شاعر (ناشناخته)
	صبا هرگز به آزردن كسی برنخاست و اثر خشم از دیدگان پر فروغش مشهود نیفتاد. چه بسا كه خشم دوستان را با گفتن این نیز بگذرد فرو نشاند، صبا دریایی از ادب و نزاكت بود و فروتنی شعار او، چون این صفات را با نِصفت و عدالت و شكیبایی كه لازمه تربیت و تعلیم است آمیخته گردانید،به نظر شاگردان و پیروان مكتبش استادی جلوه گر شد كه سزاوار ستایش است، صبا این صفات پسندیده را تا بدان جا رساند كه هیچ گاه كسی در نیافت كه استاد كدامیك از شاگردانش را، مُرَجح می شمارد. روزی بر سبیل استعلام از استاد پرسیدند كدامیك از شاگردان خود را نزدیك تر به كمال می داند و كدامین را واقعا هنرمند، استاد لحظه ای اندیشید و سپس گفت.
ابوالحسن صبا:
	"این قسمت رو من نمیتونم عرض بكنم، توی این قسمت عرضی نمی تونم بکنم، ولی البته خودِ جامعه تشخیص میده این قسمت را".
دکلمه: روشنك
	ایا صبا خبری كن مرا از آن كه تو دانی      چو مرغ در طَیّران آی و چون به اوج رسیدی		بدان زمین گذری كن بدان زمان كه تو دانی نزول ساز در آن آشیان ، چنان كه تو دانی
				خواجوی كرمانی (غزل)
	با دوبیتی از خواجو، سپس بیتی چند از دیوان شمس مولانا، غزلی از باستانی پاریزی و نظمی از نواب صفا به سمع می رسد. آهنگ موزون و حزن انگیز، اثر دلِ حق شناس هنرمند ارجمند گل ها، مهدی خالدی است كه به یاد استاد خویش شادروان ابوالحسن صبا، مانند غزلی بی كلام سروده و با بیانی ملكوتی جلایش داده است.
دکلمه:‌ روشنک
	ای ساكنِ جانِ ما آخر تو كجا رفتی                         در روح نظر كردی چون روح سفر كردی                نه باد صبا بودی نه مرغِ هوا بودی		در خانه نهان گشتی یا سوی هوا رفتی مانندۀ  بوی  گل   با  بادِ  صبا   رفتی از نور خدا  بودی  در  نور  خد ا رفتی
				مولانا (غزل)
ترانه : بنان
	بگریم خون كه ناگه صبا رفت كجا رفت خداوند هنرها كجا رفت تو تا بودی وفا بودی سراپا صفا بودی کیمیا بودی هنرپرور، هنرگستر، هنر را جلا بودی، بی ریا بودی چرا ناگه از جهان رفتی چو مرغی سویِ جنان رفتی چون فرشته ای سویِ آسمان رفتی ای صبا یادِ تو برون از ضمیرِ یاران نمی رود به روزگاران  نمی میرد صبا آن مرد یكتا نمی میرد اگر چه رویت نهان می باشد  نواهایت جاودان می باشد تو جاویدی  اگر چه تو تا ابد در خوابی به بزمِ اهل هنر می تابی چو خورشیدی كجایی ز یاران جدایی هنر بی تو گرفتار ماتم شد كجا رفتی كه پشتِ هنر خم شد
				(نواب صفا)
آواز : بنان
	یاد آن شب كه صبا بر سر ما گُل می ریخت   سر به دامان منت بود و ز شاخ گل سرخ خاطرت هست كه آن شب همه شب تادم صبح   زلفِ تو غرقه به گُل بود و هرآن گاه كه من   گیتی آن شب اگر از شادی ما شاد نَبُود   یاد آن شب كه صبا بر سر ما گُل می ریخت		بر سر ما زدر و بام و هوا گُل می ریخت بر رخ چون گُلت آهسته صبا گل می ریخت گُل جدا شاخه جدا باد جدا گُل می ریخت می زدم دست بدان زلف دو تا  گُل می ریخت راستی تا سحر از شاخ  چرا  گُل می ریخت بر سر ما  ز در و بام و هوا گُل می ریخت
				باستانی پاریزی (غزل)
ترانه : بنان
	بگریم خون كه ناگه صبا رفت كجا رفت خداوند هنرها كجا رفت تو تا بودی وفا بودی سراپا صفا بودی کیمیا بودی هنرپرور، هنرگستر، هنر را جلا بودی، بی ریا بودی چرا ناگه از جهان رفتی چو مرغی سویِ جنان رفتی چون فرشته ای سویِ آسمان رفتی ای صبا یادِ تو برون از ضمیرِ یاران نمی رود به روزگاران  نمی میرد صبا آن مرد یكتا نمی میرد اگر چه رویت نهان می باشد  نواهایت جاودان می باشد تو جاویدی  اگر چه تو تا ابد در خوابی به بزمِ اهل هنر می تابی چو خورشیدی كجایی ز یاران جدایی هنر بی تو گرفتار ماتم شد كجا رفتی كه پشتِ هنر خم شد
				(نواب صفا)
پیمان:
	رفتی و رفتن تو آتش نهاد بر دل		از كاروان چه مانَد جز آتشی به منزل
				رهی معیری (غزل)

Seyed Javad Mirhashemi

--
 
---
‏شما به این دلیل این پیام را دریافت کرده‌اید که در گروه Google Groups "دوستان راديو گلها" مشترک شده‌اید.
‏برای لغو اشتراک در این گروه و قطع دریافت ایمیل از آن، ایمیلی به friends-of-radio-golha و unsubscribe@googlegroups.com ارسال کنید.
برای گزینه‌های بیشتر، از https://groups.google.com/groups/opt_out دیدن کنید.