On Friday, 5 August 2011, 10:49, Siamak Badiee <siamak.badiee@yahoo.com> wrote:
ياران گرامي ام درود بي كرانم به آستان شما
اين چكامه گونه اي ديگر از باور به بهشت و دوزخ است كه من بر آن باورم يا كمينه يكي از باور هايم هست ، به هر روي به گمان من سخت ترين دم ها آنزماني روي ميدهد كه چيزي يا كسي يا .... را مهر داشته باشي ، در دسترس تو باشد ولي نتواني به آن دست بيازي ، نان است و دندان ، كه يكي آن دارد ديگر ندارد و يا باژگونه و اما همه داستان اين نيست ، خواهشمندم چكامه را تا پايان پي بگيريد .
هر كسي خواهد بداند از بهشت
دوزخ و برزخ ، سرانجام سرشت
هر كسي خواهد بداند سرنوشت
آن چگونه دوزخ است
يا آنكه چون ماند بهشت
پرسشي از روز آغاز خرد
پرسش از روز خود را يافتن
پرسشي تا مرز جان را باختن
پرسشي در بيكران زندگي
پرسشي چون راز در آن سوي مه
پرسشي هر روزه از دادار دار
پرسشي كو پاسخش در خواب بود
جستجو در مه به هر راهي كه بود
گاه كژ ميشد و مژ
گاهي سر اب
تا كه ره روشن همي زان آفتاب
راهي از آيينه ،شيدش خور بود
سرسرايي مرمرين خود را نمود
آذرين خارا در و ديوارها
آبگينه ، شيشه ها ، آيينه ها
تاقها نيلوفري فام و فراز
داشت درگاهي دو در را پايدار
پر زر و گوهر همي نقش و نگار
مان هم بودند و با هم در كنار
زان ميان يك در بهشتش راه بود
وان در ديگر ره دوزخ نمود
پرسشي آمد كدامين را نخست
پاسخش دادم به فرجام درست
مزه شيرين ببايد در پس داروي تلخ
در پس آتش بنوشم جام يخ
آنكش درهاي دوزخ باز شد
چشم هاي جستجو در آز شد
سرسرايي بود و پر از رنگ و فام
پوششي از مرمرين در زير پا
شيشه هاي پنجره مرز نگاه
دورتر هايي پر از يار و نگار
جنگل و دريا و باغي چون بهار
سفره اي از زر قلمكار ، پرخوراك
بيكران گسترده تا مرز نگاه
پر خورش پر ميوه و زرينه جام
چشم هايم مات از اين رنگ و فام
گوش ها را رامش رامشگران
بيني ام پر دم كه بويد از هوا
سينه را زندان بو ، آنك رها
در دو سوي سفره پر ازمردمان
مردماني كو به تن همچون ما
پاها سرها و تن چونان ما
پاها اما به بندي بسته بود
آنچناني كو تنش بنشسته بود
دستهايش بيگمان انداز تن
ناتوان از بردن نان در دهن
پيكران بس نازك و بس گرسنه
دستها بر جام ، اما لب كوير
آز بي اندازه و زجري فزون
دستهاي بي توان رنگي نگون
هر كسي را كوششي با كار سخت
تا كه بالاتر ز سر نان را برد
آنكش اندازد و شايد خورد
چكه اي از آب در كامش رود
هر چه مي افزود بر اين خواهشش
گند مي افزود بر پيرامنش
كرمكان زين گند افزون ميشدند
بر تن وامانده پر از نيش و لول
هر كسي از آز بيشش مي ربود
كرمهاي بسترش را ميفزود
در خرد ماندم خدايي را خرد
مردمان آزمند ، دوزخ برد
دوزخي را سخت تر زان آز نيست
راز دوزخ جز تن پر آز نيست
آنچه را بيني نياري داشتن
دستها كوتاه و تاك بر دار تاك
زجر مردم بس مرا بي تاب كرد
ديده هايم زان زبوني تار شد
اندكي دانايي ام پر بار شد
دوزخي زيبا ولي دردش فزون
گام را واپس كشيدم از درون
با شتابي روي بنهادم برون
آنكش بر پاي درهاي بهشت
بر كلونش خواهش و ره باز شد
ديده ام بس پر شتاب از من بجست
بردباري را به پا بخشيده بود
در دمي ماندم ،
شگفتم مي نمود
دوزخم يا در بهشت ،
راهم چه بود
سرسرايي همچو دوزخ روبرو
اين بهشت همسان دوزخ مي نمود
ديده هايم ميخ يك جا مانده بود
مردمان همسان دوزخ بر زمين
در دو سوي آن خورش ها و خوراك
ناتوان از هر درازي و نشست
دستهايي كو بلندايش چو تن
همچنان دوزخ و اما دگر
شادي و رامش به هر جايي نيوش
مردمش پر جنب و جوش
هر سرايي را سرودي
هر سروشي را خروش
مردماني فربه ، لبهايي چموش
آنچه را دوزخ بديدم
همچنانش در بهشت
پس چه شد آنجا چو دوزخ
اين سرا همچون بهشت
در بهشت آني كه نانش در خورشت
لب فرو بستست از آني كه كشت
دستهايش دست يار روبروست
آنچه او ميخواهدش تيمار اوست
راز او آنست كه آزش در نيام
يار را سيراب و كامش نوش جام
يار هم در روبرو تيمار او
زان ميان هر كو كه ياري هاش بيش
بيش ميگردد به دورش يار بيش
دستها يش چون پري پر مي كشند
گرد او پروانه ها در چرخشند
گر كه ياري خواهشش آمد فراز
دستها را پس كشيد از روي آز
آنكش گويند جاي ديگريست
رو به آنجايي كه آنجا پر تر است
ميفرستندش به ديگر سرسرا
دوزخ است آنجا كه ميخواند ورا
ديده ام از اين بهشت شاد آمدش
خواب پر زد چون كه خورشيد آمدش
خواب رفت آما خرد بيدار شد
زندگي هم بخشي از ميرايي است
آنچه را اينجا كنيم آنجايي است
در بهشت يك آز هست و بيش نيست
راز آن در آز مهر آييني است
تا به آن روزي كه ياران در كنار
با دهش ، با بخشش روزي به هم
در بهشتيم شاد و سرخوش
پر خروش و كامكار
من به تيمار تو و تو يار من
تو به تيمار من و من يار تو
دوزخي آنست كه تنها ميخورد
در ميان مردمان ، غم ميخورد
پر شده انبان و او كم ميخورد
دوزخي تنهايي است خود خواهيست
دوزخي آزي به تنها خوردنست
دوزخي تنها شدن ، در مردم است
سيامك بديعي
No comments:
Post a Comment