نازنینان،
هشتم اسفند ماه امسال بیست و پنجمین سالگرد پرواز بزرگترین خواننده معاصر موسیقی ایران زمین استاد غلامحسین بنان است. استاد غلام حسین بنان در سال ۱۲۹۰ خورشیدی در قلهک در خانواده‌ای فرهنگی به دنیا آمدند. مادر ایشان برادر زاده ناصر الدین شاه بودند و نوازندگی پیانو میکردند و خواهران ایشان از شاگردان تار استاد مرتضی خان نی داوود بودند. استادن زنده یاد بنان را میرزا طاهر ضیا الذاکرین رثایی و ناصر سیف ذکر کرده اند.
ایشان به دلیل ماموریت شغلی به خوزستان یک سال دیرتر از اولین خواننده رادیو ایران، استاد ادیب خوانساری کار خود در رادیو ایران را شروع نمودند. استاد بنان از سال ۱۳۳۲ به تدریس آواز در هنرستان موسیقی ملی پرداختند و در سال ۱۳۳۴
به ریاست شورای موسیقی رادیو برگزیده شدند. با پدید آمدن برنامه وزین گلها که بزرگترین گنجینه تاریخ موسیقی ایران است، استاد بنان به عنوان یکی از بنیان گزاران در کنار زنده یاد پیرنیا زحمات فراوانی کشیدند که حاصل آن آثار جاودانی است که بر صحنه موسیقی ما تاابد خواهند درخشید.
استاد بنان در آذر ماه ۱۳۳۶ پس از تصادف رانندگی بینایی یک چشم خود را از دست دادند ولی این نیز مانع از فعالیت‌های خستگی ناپذیر ایشان نگردید.
اجرای بسیاری از تصنیفهای قدیم و دوره مشروطه توسط ایشان به حفظ این آثار کمک شایانی نموده است.
از لحاظ صوتی کم و بیش همه کارشناسان صدای ایشان را برتر از همه خوانندگان موسیقی معاصر ایران زمین میدانند. صدای ایشان راست کوک مردانه (به اصطلاح غربی باریتون) و کاملا مناسب برای فضای عرفانی شعر و موسیقی اصیل ایرانی است. نحوه خاص تحریرهای ایشان که به صورت تحریرهای کوتاه و ممتد جلوه می‌کند، توسط بسیاری به اصطلاح مخملی نامیده شده است. زنده یاد استاد فریدون مشیری در توصیف آواز ایشان فرموده اند: :
نغمه می غلتيد، گفتنی بر حرير
آبشار شعر، گل می ريخت، نغز و دلپذير
مخمل مهتاب بود اين يا طنين بال قو
پرنيان ِ ناز ِ آواز ِ سراپا حال او؟
به گفته همسر استاد بنان پس از انقلاب ۱۳۵۷ که همراه با نا مهربانی فراوان به اهل هنر و موسیقی ایران بود استاد بسیار غمگین بوده به بستر بیماری می‌‌افتند و سر انجام در هشتم اسفند ماه ۱۳۶۴ جان به جان آفرین تسلیم مینمایند.
امشب تصمیم گرفتم برای پاس این استاد اسطوره‌ای تاریخ آواز ایران با توجه به در پیش بودن بهار طبیعت و نوروز باستانی قطعه‌ای کمتر شنیده شده از آثار ایشان را که با شعری از زنده یاد رهی معیری و آهنگی از استاد روح الله خالقی به زیبایی هر چه تمامتر تزئین یافته است، پیش کش شما عزیزان نمایم.
گل من بستان، گشته چون رویت
چمن از گل شد، چون سر کویت
بلبل از مستی هر نفس نغمه ای سر کند
سبزه درگیرد روی صحرا را
لاله آراید چهره زیبا را
قطره باران چهره لاله را تر کند
با مینای می آماده کن می را
هان مطرب بزن ساقی بده می را
کز بلبل آید نغمه نـــوروزی
پر کن قدح با شادی پیروزی
دلدادگان را ای گل صلا ده
جامی زما گیر جامی به ما ده
نوگلی پیدا در بهاران کن
رو و مویش را بوسه باران کن
هر دم از شادی خنده زن، باده خور پای گل
لاله گر خواهی آتشین رویش
سنبل ار جویی تار گیـسویش
گل اگر باید چهره او نگر جای گل
شد فصل گل و من دور از آن ماهم
ای سرو روان وصلت زجـان خواهم
باز آ که چون گل در کنارم باشی
در نوبــــهـــاران نوبــهـارم باشی
دلدادگان را ای گل صلا ده
جامی زما گیر جامی به ما ده
ایشان به دلیل ماموریت شغلی به خوزستان یک سال دیرتر از اولین خواننده رادیو ایران، استاد ادیب خوانساری کار خود در رادیو ایران را شروع نمودند. استاد بنان از سال ۱۳۳۲ به تدریس آواز در هنرستان موسیقی ملی پرداختند و در سال ۱۳۳۴
به ریاست شورای موسیقی رادیو برگزیده شدند. با پدید آمدن برنامه وزین گلها که بزرگترین گنجینه تاریخ موسیقی ایران است، استاد بنان به عنوان یکی از بنیان گزاران در کنار زنده یاد پیرنیا زحمات فراوانی کشیدند که حاصل آن آثار جاودانی است که بر صحنه موسیقی ما تاابد خواهند درخشید.
استاد بنان در آذر ماه ۱۳۳۶ پس از تصادف رانندگی بینایی یک چشم خود را از دست دادند ولی این نیز مانع از فعالیت‌های خستگی ناپذیر ایشان نگردید.
اجرای بسیاری از تصنیفهای قدیم و دوره مشروطه توسط ایشان به حفظ این آثار کمک شایانی نموده است.
از لحاظ صوتی کم و بیش همه کارشناسان صدای ایشان را برتر از همه خوانندگان موسیقی معاصر ایران زمین میدانند. صدای ایشان راست کوک مردانه (به اصطلاح غربی باریتون) و کاملا مناسب برای فضای عرفانی شعر و موسیقی اصیل ایرانی است. نحوه خاص تحریرهای ایشان که به صورت تحریرهای کوتاه و ممتد جلوه می‌کند، توسط بسیاری به اصطلاح مخملی نامیده شده است. زنده یاد استاد فریدون مشیری در توصیف آواز ایشان فرموده اند: :
نغمه می غلتيد، گفتنی بر حرير
آبشار شعر، گل می ريخت، نغز و دلپذير
مخمل مهتاب بود اين يا طنين بال قو
پرنيان ِ ناز ِ آواز ِ سراپا حال او؟
به گفته همسر استاد بنان پس از انقلاب ۱۳۵۷ که همراه با نا مهربانی فراوان به اهل هنر و موسیقی ایران بود استاد بسیار غمگین بوده به بستر بیماری می‌‌افتند و سر انجام در هشتم اسفند ماه ۱۳۶۴ جان به جان آفرین تسلیم مینمایند.
امشب تصمیم گرفتم برای پاس این استاد اسطوره‌ای تاریخ آواز ایران با توجه به در پیش بودن بهار طبیعت و نوروز باستانی قطعه‌ای کمتر شنیده شده از آثار ایشان را که با شعری از زنده یاد رهی معیری و آهنگی از استاد روح الله خالقی به زیبایی هر چه تمامتر تزئین یافته است، پیش کش شما عزیزان نمایم.
گل من بستان، گشته چون رویت
چمن از گل شد، چون سر کویت
بلبل از مستی هر نفس نغمه ای سر کند
سبزه درگیرد روی صحرا را
لاله آراید چهره زیبا را
قطره باران چهره لاله را تر کند
با مینای می آماده کن می را
هان مطرب بزن ساقی بده می را
کز بلبل آید نغمه نـــوروزی
پر کن قدح با شادی پیروزی
دلدادگان را ای گل صلا ده
جامی زما گیر جامی به ما ده
نوگلی پیدا در بهاران کن
رو و مویش را بوسه باران کن
هر دم از شادی خنده زن، باده خور پای گل
لاله گر خواهی آتشین رویش
سنبل ار جویی تار گیـسویش
گل اگر باید چهره او نگر جای گل
شد فصل گل و من دور از آن ماهم
ای سرو روان وصلت زجـان خواهم
باز آ که چون گل در کنارم باشی
در نوبــــهـــاران نوبــهـارم باشی
دلدادگان را ای گل صلا ده
جامی زما گیر جامی به ما ده
نشانی فیسبوک
نشانی یو تیوب
نشانی مدیا فایر
با مهر و ارادت
دکتر مازیار صدری
انگللستان
دکتر مازیار صدری
انگللستان
No comments:
Post a Comment