خاقانی همواره از آن دست شاعرانی است که شعرش به سبب دیریاب و دشوار بودن مضامین، به ندرت توسط افراد عامه خوانده می شود؛ هرچند توجه به شعر این شاعر بزرگ در میان قشر فرهیخته و اهل ادب نیز کم است. اما زمانی که به غزلهای خاقانی نگاهی  بیندازیم با تصویری متفاوت از قصایدش مواجه خواهیم شد؛ تصویری که اگر مانوس جان و روحمان گردد پیوندی عمیق و ظریف بین اشعار او و روح خواننده شکل خواهد گرفت. زبان خاقانی در این غزلها روان و تصویرهایش بسیار زیباست. برای نمونه غزلی از این شاعر را برای دوستان ارسال می نمایم تا شاید دری باشد برای جلب شدن به سوی شعر خاقانی

بگشا نقاب مَه، که ز ره بر در آیمت

                                           بربند عِقد دُر که کنون دربر آیمت

بنشان خروش زیور و بنشین به بانگ در

                                           کز بس خروش، زارتر از زیور آیمت

آمد کبوتر تو و نامه رساند و گفت:

                                           پیش از کبوتر آمدن، از در درآیمت

بربسته زرِّ چهره به پایِ کبوترت

                                           سینه‌کُنان چو باز، گشاده پر آیمت

مهتاب‌وار درخزم از روزن آنچنانک

                                           نگذاردم رقیب که سوی در آیمت

یا از کنار بام چو سایه درافتمت

                                           یا از میانِ خانه چو ذره، درآیمت

تو نیل درکشی به مَه، از بیمِ چشم بد

                                           من غرقِ نیل چشم، چو نیلوفر آیمت

تو آفتاب و دامنِ زرکش کشان ز ناز

                                           من ابرم و ز گریه، گریبان تر آیمت

رفتم که از پی تو به دامن زر آورم

                                           و اینک، چو دامنِ تو، همه تَن زر آیمت

از شرمِ آنکه نیست رهآورد بِه˚ ز جان

                                            چون زلف تو، به لرزه فکنده سرآیمت

بر خاک، نیمِ ‌روی نهم پیشِ تو چو سگ

                                            وانگه ز سگ به لابه بلاکش‌تر آیمت

بر پایت- از سگانِ کیَم من که سر نهم؟

                                            پایِ سگانِ کویِ تو بوسم، گر آیمت

بینی، ز اشک و روی که چون پشتی آینه

                                            حلقه بگوش، غرقِ زر و زیور آیمت

بر بویِ آنکه بویِ تو جان بخشدم چو مَی

                                              جان بر میان گداخته، چون ساغر آیمت

روی تو خوانِ سیم و لبت خوش نمکّ بر او

                                              من، ز آب دیده، با نمکی دیگر آیمت

چون ماه سی‌شبه که به خورشید درخزد

                                              اندر خزم به بزمت و در بِستر آیمت

تو دُود برکُنی و در آتش نهیم نعل

                                              من نعلِ اسب بندم و چون آذر آیمت

"با احترام
خوش سلیقه"

--
 
---
شما به این دلیل این پیام را دریافت کرده‌اید که در گروه Google Groups "دوستان راديو گلها" مشترک شده‌اید.
برای لغو اشتراک در این گروه و قطع دریافت ایمیل از آن، ایمیلی به friends-of-radio-golha و unsubscribe@googlegroups.com ارسال کنید.
برای گزینه‌های بیشتر، از https://groups.google.com/groups/opt_out دیدن کنید.