سروده های عامیانه

سروده های عامیانه ،دلنشین  و صمیمی

....

نگاری درسفردارم خدایا /  دودیده پشت دردارم خدایا

دو چشمم کورشدیارم نیومد / نه کاغذ نه قلم دارم خدایا

سه روزه رفتی وسی روزه حالا /  زمستون رفتی و نوروزه حالا

ستاره آسمون میشمارم امشو /  ببالینم میا بیمارم امشو

ببالینم میا زنهار زنهار /  تمام دشمنون بیدارن امشو

گلی بودم که باد ازدارم انداخت / ازاین سوجانب گلزارم انداخت

گلی بودم میون دسته گلها  / ولیکن چرخم این سان خوارم انداخت

به قربون قد مانند بیدت / به قربون کمربند سفیدت

اگر دانم که حرفت حرف باشه  /  نشینم تا قیامت برامیدت

الا دختر به مرگ یک برارت  /  مکش سورمه به چشمون خمارت

مکش سورمه که بی سورمه رشیدی / کبابم کردی و سیخم کشیدی

سرحوض بلوری منزلت نیست / محبت های سابق در دلت نیست

خروسک بانگ مزن وقت سحر نیست / دویار ازهم جدا کردن هنرنیست

الهی بشکنه چنگ زبانت / به هندوستان بره نام و نشانت

بیابان تا بیابان گله میش / اگر گرگش بیفته چاره ای نیس

درازای دو زولفونت مرا ُکشت / سیاهی دو چشمونت مرا ُکشت

همی وعده دهی امروز و فردا / همی امروز و فردایت مرا کشت

نگارم برلب بام آمد و رفت /  دوباره برتنم جان آمد و رفت

فلک نگذاشت تا رویش ببینم /  مثال عید قربان آمد و رفت

الا دختر به قربون صدایت / که من عاشق شدم برچار جایت

دو چشمان سیاه و زلفکانت /  سردستِ سفید و ساق پایت

شب مهتاب میخواهم دگرهیچ /  شراب ناب میخواهم دگرهیچ

بروی سینه خوش خط و خالی / به یک شب خواب میخواهم دگرهیچ

الا باد و الا باد و الا باد /  خبر ازمن ببر دراستراباد

خبرازمن ببر پیش گل من  / بزن زانو بگودرد دل من

قلم از بصره و کاغذ ز بغداد /  مرکب آب دیده، قاصدم باد

ندارم قاصدی پیشت فرصتم  / نه حورونه پری، نه آدمیزاد

سر راهت نشینم همچو فرهاد /  بسازم شانه ای ازچوب شمشاد

بسازم شانه ای عطرش بپاشم  / که برزلفت زنی ما را کنی یاد

سرکوه بلند صد داد و بیداد /  صدا برهم زنم شیرین و فرهاد

صدابرهم زنم گریه کنم من /  زدست عاشقی صد داد و بیداد

نه تب دارم نه جایم میکنه درد /  نمیدانم چرا رنگم شده زرد

همه گویند زگرمای زمینه  / خودم دانم زعشق نازنینه

ستاره سرزد و ماهم قمرکرد / نگار نازنین عزم سفر کرد

نکردم در بغل یک خواب شیرین / خروسِ عرش، گلبانگ سحر کرد

کبوتربچه بودم مادرم ُمرد /  مرا دادن به دایه، دایه هم ُمرد

مرا با شیر گو(گاو)آمیخته کردند / زبخت شورمن گوساله هم مرد

دلم دیوانه بود دیوانه تر شد  / رباط کهنه بود ویرانه تر شد

از ان روزی که یارم در سفرشد  /  خوراکم دائما خون جگر شد

اگر یک بوسه میدادی چه میشد /  از آن حسن جمالت کم نمیشد

اگر یک بوسه میدادی به عاشق /  که عاشق مرده بود و زنده میشد

شب مهتاب، مهتابم نیومد  / نشستم تا سحر، خوابم نیومد

نشستم ازسرشب تا خروسخوان /  ولی یارِ بغل خوابم نیومد

نگو تهران بگو ویرانه غم /  به بالای سرم کوه دماوند

که سیصد چشمه داره کوه الوند /  نمیده مزه آب دماوند

بیا که ازغمت تب میکنم یار /  به محنت روز خود شب میکنم یار

همان عهدی که بستی کنج دالان /  هنوزم یاد آن شب میکنم یار

سرکوه بلندمن باشم ویار / سواریک شترمن باشم و یار

درآن وقتی که درقبرم گذارن  / میان یک کفن من باشم ویار

اگر دورم من از پیش تو ای یار/  فراموشم مکن زنهار زنهار

همان عهدی که باتوبسته ام من /  وفادارم، اگر باشی وفادار

به دست خویش خوردم زهربسیار /  چوبدکردم نبودم لایق یار

که تودرشهرخودپاینده باشی  / من مسکین به غم باشم سزاوار

دلم میخواد امینت باشم ای یار /  سرکوچه کمینت باشم ای یار

همان ساعت که از حمام درآیی /  خودم فرش زمینت باشم ای یار

چرا امروز و فردامیکنی یار /  چرا خون در دل ما میکنی یار

دگرامروزو فردایی نداره /  دگرغم دردلم جایی نداره 

قدت چون چوب تر میمانه دلبر /  لبت چون نیشکر میمانه دلبر

بده یک بوسه ازکنج لبانت /  که داغت برجگرمیمانه دلبر

الا مرغ سفید تاج برسر /  خبرامشب ببر ازمن به دلبر

بگوهرکس جدامان کرده ازهم  /  خدا میده سزایش را به محشر

خداوندادلم شیدای امروز /  که یارم دور و ناپیدای امروز

کنارچشم من حاصل بکارین /  که آب چشم من دریای امروز

نگارم را بدیدم مست ومدهوش  /  شکر میخورد درکنج لبش جوش

اگرشش دانگ هندوستان فروشم / نمیشه قیمت یک تاق ابروش

قلم را سرکنم ازچوب فلفل  /  نویسم نامه ای ازپرده دل

نویسم نامه ای تا تو بخوانی  /  که ازدرد دلم حیران بمانی

.....

با مهر و احترام

حمید شجاع الدینی