فاتح قلّه های رنج

 

فاتح قلّه های رنج                              هزار سهره ی مغموم                   از گذرگاه گلوی تو می گذرند                              و هزار پیامبر یأس وآرزو                              در قاب یادبودها و امیدت                     بیمار گشته اند                               ! ای فاتح قلّه های رنج                                  در سرگردانی ایل                              بر قدم های خسته ات                    فخر بهاران          سر می سایند                                 و دستان سوخته ات                      در حجره ی زمستانها                  نشسته اند                                   ای انتظار باران                 ! در خوابهای کویر                              هزار کبوتر خونین                            در چاههای نگاهت                   لانه کرده اند                           وهزار نفرین دل شکاف                           در غرفه های نمازت               فریاد می کشند                ! ای بستر فرتوت عقده ها و عقیده ها                               در سکوت لبانت                    خدا و معجزه ها            خاموش مانده اند                           وبر نهر گیسوانت                صبر پیر می شود                         در انتظار کدام معجزه                این استغاثه ی بی تاب         سرد می شود؟ در انتظار کدام رسالت بی تدبیر...؟   محمدعلی - م