بگذار بميرم

بگذار بميرم بگذار كه از درد تو بيمار بميرم از آتش دل سوزم و تبدار بميرم بر گردنم آن زلف سيه حلقه كن اي سرو در پاي تو خواهم به سر دار بميرم بگذر نفسي از بر بالينم و بگذار از تاب و تب لحظه ي ديدار بميرم چون سايه ات اي گل ز سرم رفت عجب نيست از جور خس و سرزنش خار بميرم سهل است ز تير نگهت مردنم اما ترسم نزني بر دل و دشوار بميرم مستم كن ازآن لعل مي آلوده كه حيف است مي باشد و من پيش تو هشيار بميرم تا چند ز بي مهريت اي مادر ايام يكبار شوم زاده و صد بار بميرم اغيار پي زندگي از مرگ گريزان من زنده كه در رهگذر يار بميرم اي پرده نشين پرده ز رخ بفكن و برخيز مگذار كه در پرده ي پندار بميرم گر ديدن رخسار تو اي ماه گناه است بگذار نگه كرده گنهكار بميرم تا چند صبا در پي عمرم بدواني بگذر ز من خسته و بگذار بميرم   www.ghazalfam.blogfa.com علیرضا صبای تبریزی