در ساعت سکوت مقدّس

 

.... فصلی ازینگونه                                                                                       گذشت فصلها را                                      بسیار دیده ام                                                         امّا هنوز                                                   شلاق زمستان                                بر تنم , زخم می زند                            ! در فصلی از این گونه....زیستن                                 با خنجری که بر گلو می لغزد                                          و رقص تلخ مرگ را                          در برابر چشم داشتن                                        و یاد سرخ شهیدان را                          در برابر ذهن                           ! در برزخی از این گونه...زیستن                          - با روزنه ای به سوی ندامت سبز -                                   و خشمی به وسعت دریا را                        در سینه            فرو خوردن                                                و تحمّل فولاد را                                            - به تجربه -                                    در یافتن                                        در ظلمتی از این گونه                                  به جستجوی تو بودن                          و درد تفخنده ی غروری سنگین را                   چون نیزه ای                         بر قلب خونچکان پر از خشم خویش                  حس کردن                                                و درد دم نزدن                                      در برابر سالوس                               و ولنگاری را تا مغز استخوان                    ! جای دادن                                       ! در فصلی از این گونه                                   حاشا که مرگ را                           نپذیرم                   محّمدعلی - م