دوستان هنردوست سلام
بیماری اعتیاد در هر جامعه ای حضور دارد ، از جمله هنرمندان .
در میان مردم کسانی، هنرمند ,مخصوصا نوازنده یا خواننده میشوند
که دارای روح حساسی باشند ، زمانی که هنرمند بعد از سالها تحمل
رنج و زحمت با بیمهری افراد جامعه مواجه میشود ، و در حال و آینده خود
هیچ امیدی نمی بیند ، برای تامین آرامش روح خود به داروجات سمی(مواد مخدر )
پناه میبرد . استاد شهناز میفرمود : آقا جیب های ما ها پراست از به به و چه چه
البته ایشان هیچ اعتیاد ی نداشتند .
ثروتمندان برای جلد کردن هنرمندان به بساط عیش و نوش خود به شگرد های مختلف
آنان را معتاد میکنند .
بعضی از آنان بدلیل عدم شناخت از رسالت هنری بدون دوپینگ هنر نمایی نمیکنند .
در نهایت تعداد هنرمندان بیمار اعتیاد بسیار کمتر از دیگر طبقات مردم است ولی
چون هنرمندان معروف هستند بیشتر به چشم میخورند .
البته اگر روزی انسانها بدانند که موسیقی غذای روح است وبه آن به اندازه غذای شکم
اهمیت قائل شوند هنرمندان هم از پریشانحالی رها شده و در کنار ساز و آواز به آگاهی
مسایل اجتماعی پرداخته و با هنر والای خود موجب رشد فرهنگ جامعه میشوند
ولی صد افسوس که :
امروز بهای هیزم و عود یکیست
در چشم جهان خلیل و نمرود یکیست
بر گوش کسانیکه درین بازارند آواز خرو نغمه ی داوودیکیست
سلام هموند محترم شما که دوست هنر و هنرمند هستید ؟!چه لزومی داشت تا در سالروز فوت این هنرمند عزیز با تاکید، به شرح اعتیاد او وبرادرش بپردازید ونابخردانه آب به اسیاب دشمن بریزید ،مگر در سالروز هر هنرمندی مطلب کم است تا در عوض ذکر محسنات با آبرو وحرمت انها وخانواده شان اینچنین ذکر مصیبت کرد !. در حالیکه علیرغم اینهمه کمالاتی که در وجود هنر و هنرمند وجود دارداما با همین الفاظ ساده لوحانه مدام هنرمندان درمظان اتهام هستند نگارش های سبعوعانه این قبیل مطالب آیاچیزی غیر از تَُف سربالا میباشد؟ این نگارش شما فقط به دشمنان در کمین نشسته وقسم خورده هنرمند مظلوم کمک خواهد کرد و بس. آیا شما در فامیل خود انسان فریب خورده ومعلول نابسامانیهای جامعه ندارید ؟ آنقدر با شخصیت هنرمندان با چنین الفاظی بازی بفرماییدوآنها را ناخواسته به تمسخر بگیرید تا روزی فرا رسد که گوهر و جوهری از هنر در این بوم اگر هم باقی بمانداز ترس آبرو جرعت ابرازهنرمند بودن نکند !!!!لطفا بگذارید این وصله ناجورهنرمندان عزیزمان را بیش از این آزار ندهدونام مقدس هنربا آن تداعی نگردد دوست شما حمید شجاع الدینی
2011/1/22 shahna sharafi <shahnasharafi@gmail.com>
از سالی که صدای گرم و دلپذیرش او را به شهرت رساند تحصیل را رها ساخت. به صدا و شیوه خوانندگی بدیع زاده به خصوص گشاده رویی و مهربانی او علاقه بسیار داشت و بدیع زاده هم بقدری او را دوست داشت که داریوش در واقع جزء افراد خانواده او در آمده بود."قصه شمع، ص 478" . کم کم پایش به میهمانی های شبانه باز شد. ناگهان سر از محفل رندان در آوردو در زندان فریبکاران و آدمی رویان دیو سیرت اسیر شد .(همان، صفحه 471) ."عصبانی شد... سیلی محکمی به گوش برادرش زد و فریاد کشید: اگر من معتاد شده و به این روز افتاده ام،مثلا هنرمندم، توی فلان فلان شده دیگر چرا معتاد شده ای؟" حرکت آنروز داریوش که همراه دنیایی دلسوزی در حق برادرش بود، مبین این حقیقت بود که او خود می داند که اعتیاد چه به روز او آورده، آن جوان خوش اندام و آزاده ومردم دوست از زندگی پریشان خود به عذاب آمده بود وبه راستی در اواخر زندگی کوتاهش تحمل فرو ریختن شخصیتش را نداشت." (همان، صفحه 471) . بهمن 1337 بود. تهران زمستان سختی رامی گذراند. برف زیادی باریده بود...آقای دکتر "ق" بیماری او را قولنج تشخیص داد .نسخه ای نوشت و پرویز یاحقی به سرعت به دواخانه عدالت رفت، دوا را گرفت و بازگشت ولی اظهار داشت: آقای لاریجانی مدیر دواخانه که از وضع داریوش خبر دارد، به من گفت نکند رفیعی کزاز گرقته باشد. درین صورت باید واکسن کزاز بزند. آقای دکتر جواب داد: من دکترم یا او؟... ای کاش بر حسب تصادف این آقای دکتر را به همراه نمی بردیم. زیرا ممکن بود با همه تاخیرها واکسن ضد کزاز در بیمار جوان و نازنین ما تاثیر بگذارد. (قصه شمع، ص478). روزی که او را بیمارستان ... می بردیم در جاده کرج برف می بارید. جاده خلوت بود. کلاغ ها سر وصدای غریبی راه انداخته بودند. به یاد دارم که به من گفت (به طور اشاره) : مرا بلند کن می خواهم منظره زمستان وبرف را یکبار دیگر ببینم. (هنر موسیقی، خاطراتی از هنرمندان، به قلم بیژن ترقی،شماره 5،ص45).او که در سال 1306 در بم به دنیا آمد، درسال 1337 در تهران به طرزی تاثر انگیز در گذشت.عمرش خیلی کوتاه بود. یادش گرامی باداکنون به یکی از آهنگ های زیبایش به نام "دگر خزان گشته بهارم" گوش می دهیم. ارادتمند- شرفی
No comments:
Post a Comment