کسایی
اگر قرار باشد چند استاد مسلم موسیقی ایرانی را نام ببرید اول به کدام نام‌ها می‌رسید؟ میرزا عبدالله یا آقا حسین قلی؟ صبا یا درویش خان؟ شاید هم جلوتر بیایید و برسید به هنرمندانی چون لطفی و علیزاده و زنده‌یاد مشکاتیان؟ اما نام یک نفر بی شک از قلم نخواهد افتاد. کسی که مصداق بارز صرف یک عمر پربار برای اعتلای هنر موسیقی ایرانی و منبع بزرگ دانش موسیقایی است و او کسی نیست جز «حسن کسایی».
قطعه معروف «سلام» از مهم‌ترین ساخته‌های این استاد بزرگ است. بسیار بعید به نظر می‌رسد که ایرانی باشید و این قطعه آمیخته با سرشت و روح و روان ایرانی را نشنیده باشید. قطعه‌ای که در حافظه تاریخی یک ملت جا خوش کرده است و آغاز یک روز پر جنب‌وجوش و پر امید را از پس شبی تاریک، نوید می‌دهد. کسانی که در خلوتشان به صدای ساز استاد گوش فرا داده‌اند می‌دانند که حکایت نی از چه قرار است. می‌دانند آتش به جان سوخته که بیفتد با یک نی هم می‌توان شعر گفت، البته اگر حنجره و نفس از آنِ کسایی باشد.
No comments:
Post a Comment