رو ترش و گران مکن تا سر خود نهان مکن
بار دگر گرفتمت بار دگر همان مکن
باده خاص خورده ای نقل خلاص خورده ای
بوی شراب میزند لخلخه در دهان مکن
چون سر صید نیستت دام منه میان ره
چون که گلی نمیدهی جلوه به بوستان مکن
خشم کسی کند که او جان و جهان ما بود
خشم مکن تو خویش را مسخره جهان مکن
ای آتش آتشنشان این خانه را ویرانه کن
وین عقل من بستان ز من بازم ز سر دیوانه کن
کار دلم به جان رسد کارد به استخوان رسد
ناله کنم بگویدم دم مزن و بیان مکن
ناله مکن که نای من ناله کند برای تو
گرگ تویی شبان منم خویش چو من شبان مکن
No comments:
Post a Comment