حضرت حجة الاسلام و المسلمين ((آقاى حاج سيّدمحمد تقى حشمت الواعظين طباطبائى قمى )) داستانى را از ((آيت الله العظمى مرعشى نجفى قدس سره )) اينچنين نقل فرمود:
يكى از علماى نجف اشرف ، كه مدّتى در قم آمده بود، براى من چنين نقل كرد كه : من مشكلى داشتم به مسجد جمكران رفتم درد دل خود را به محضر ((حضرت بقية الله حجةّبن الحسن العسكرى امام زمان (عجل الله تعالى فرجه الشريف )) عرضه داشتم و از وى خواستم كه نزد خدا شفاعت كند تا مشكلم حل شود.
براى همين منظور بكرّات به مسجد جمكران رفتم ولى نتيجه اى نديدم . روزى هنگام نماز دلم شكست و عرضكردم : مولاجان ، آيا جايز است كه در محضر شما و در منزل شما باشم و به ديگرى متوسل شوم ؟ شما امام من مى باشيد، آيا زشت نيست با وجود امام حتّى به ((علمدار كربلا قمربنى هاشم (ع ))) متوسل شوم و او را نزد خدا شفيع قرار دهم ؟!
از شدت تاثر بين خواب و بيدارى قرار گرفته بودم . ناگهان با چهره نورانى قطب عالم امكان ((حضرت حجّت بن الحسن العسكرى عجل الله تعالى فرجه الشريف )) مواجه شدم .
بدون تامل به حضرتش سلام كردم .
حضرت با محبت و بزرگوارى جوابم را دادند و فرمودند: ((نه تنها زشت نيست و نه تنها ناراحت نمى شوم به علمدار كربلا متوّسل شوى ، بلكه شما را راهنمائى هم مى كنم كه به حضرتش چه بگويى .
چون خواستى از ((حضرت ابوالفضل (ع ))) حاجت بخواهى ، اين چنين بگو: ((يا اباالغوث ادركنى )) اى آقا پناهم بده .)) --- حضرت آيت الله العظمى حكيم از علماى بزرگ و پَروا پيشه و از مراجع بنام تقليد بود.
كه سالها ز عامت حوزه كهنسال ((نجف اشرف )) را به عهده داشت و در راه نگهبانى از دين خدا رنجها به جان خريد.
او در مورد ((حضرت ابوالفضل (ع ))) و سرداب مقدّس آن بزرگوار و قبر مطهرّش داستانى دارد كه شنيدنى است و آن را آيت اللّه ((حاج سيّد عباس كاشانى حائرى )) در ماه ربيع الاول 1407 قمرى براى نگارنده و گروهى از فضلاى حوزه علميّه قم اينگونه نقل كرد:
روزى در بيت ((آيت الله العظمى آقاى حكيم )) بودم كه كليدار آستان مقدس ((حضرت ابوالفضل (ع ))) تلفن كرد و گفت : سرداب مقدس ((ابوالفضل (ع ))) را آب گرفته و بيم آن مى رود كه ويران گردد و به حرم مطهّر و گنبد و مناره ها نيز آسيب كلّى وارد شود، شما كارى بكنيد.
((آيت الله حكيم )) فرمودند: من جمعه خواهم آمد و هر آنچه در توان دارم انجام خواهم داد. آنگاه گروهى از علماى نجف از جمله اينجانب به همراه ايشان به ((كربلا)) و به حرم مطهّر ((حضرت ابوالفضل العباس (ع ))) رفتيم ، آن مرجع بزرگ براى بازديد به طرف سرداب مقدس رفت و ما نيز از پى او آمديم ، اما همين كه چند پلّه پائين رفتند، ديدم نشستند و با صداى بسيار بلند كه تا آن روز نديده بودم ، شروع به گريه كرد. همه شگفت زده و هراسان شديم كه چه شده است ؟ من گردن كشيدم ديدم شگفتا منظره عجيبى است كه مرا هم گريان ساخت .
((منظره اين بود كه ديدم قبر شريف ((حضرت ابوالفضل (ع ))) در ميان آب مثل جايى كه از هر سو به وسيله ديوار بتونى بسيار محكم حفاظت شود، در وسط آب قرار دارد.
امّا آب آن را نمى گيرد درست همانند قبر سالارش حسين (ع ) كه متوكل بر آن آب بست امّا آب به سوى قبر پيش روى نكرد و آنجا را حاير حسينى ناميدند.)) سلام خدا بر او و سالارش حسين (ع ) http://www.ghadeer.org/site/qasas/lib/k_abas/abbas002.htm#link31 |
__._,_.___
����� ������ �� ��ϐ�� ���� � ���� �� ���� �ј� ����� �� ��� ����� ������� �� ���
����� ��ϐ� ������ ��� �� �� �� ������ �ǘ ���� ��� ���
����� ���� � ��� � �� ����� ����� ��� � ���� ��� ���� ��� �� ���� ���
...����� Ԙ��� ������ �� �� ��� ��� ��� �э�� ���� �� ������ ���
���� �������
������������������
���� ����� ������
http://groups.yahoo.com/group/erfanislami
���ǐ ����� ������
http://www.erfanislami.persianblog.com
���� �����
http://www.parvaresheravan.com 
__,_._,___
1 comment:
Sorry if I commented your blog, but you have a nice idea.
Post a Comment