در کنار گل بنی خوش رنگ و بو، طاووس زيبا
با پر صد رنگ خود مستانه زد چتری فريبا
از غرورش هر چه من گويم يک از صدها نگفتم
نـکـتـه ای در وصــف آن افـسـونـگر رعنا نگفتم
تاج رنگينی به سر داشت، خرمنی گل جای پر داشت
در ميـان سـبـزه هر سو، بـی خبر از خود گذر داشت
هر زمان بر خود نظر بودش سرا پا
نخوتش افـزون شد از آن چـتر زيبا
بـی خبر از کـار دنیا
من که خود مفتون هر نقش و جمالم
هر زمان پابند يـک خواب و خيالم
خوش بدم گرم تماشا
چو شد ز شور او، فزون غرور او، پای زشتش شد هويدا
هر کسی در اين جهان باشد اسير زشت و زيبا
چو غنچه بسته شد، پرش شکسته شد، تا بديد آن زشتی پا
هر کسی در اين جهان باشد اسير زشت و زيبا
من همان طاووس مستم، چتر خود نگشاده بستم
يک جهان ذوق و هنر هستم ولی با صد دريغا
سـيـنه ای بی کيـنه دارم، روح چون آيـنـه دارم
گنج شـعـر و شور و حالم، اين همه نقدينه دارم
جــلـوه آن مـرغ شـيــدا، گـفـتـه جانـپـرور من
پـای آن طـاووس زيـبـا، ايـن دل بـی دلـبـر من
در کنار گل بنی خوش رنگ و بو، طاووس زيبا
با پر صد رنگ خود مستانه زد چتری فريبا
از غرورش هر چه من گويم يک از صدها نگفتم
نکته ای در وصف آن افسونگر رعنا نگفتم
No comments:
Post a Comment