درود
عزیزترینها خواستند که مجددا بیایم . منهم برگشتم – رفتنم دلخوری از کسی نبود .
احساس کردم در بین جوانان و آنچه آنان میخواهند من غریبم – من وصله ناجوری
بودم – اینهمه سن و سال بر گوشت و استخوان خیلی تاثیر میگذارد – آنچه که برما
رفته با جوانها خیلی فرق داشت و اینجا بود که من کوتاه آمدم و کنار کشیدم و حالا
شرمسار بر میگردم . شرمسار از اینهمه لطف و محبت .
دوستتان دارم – خیلی دوستتان دارم – زیادی بر من منت گذاشتید . در سطح میلهای
عمومی و چندین برابر خصوصی .
زمانی را یاد دارم که قاسم جبلی در رادیو میخواند – بنان بنام غلامحسین داریوشی
ترانه و آواز میخواند . بله خیلی بر من گذشته . این روزگار که میتواند بتدریج همه
چیز را بگیرد از فعالیت باز نایستاد و هنوز هم ....
خوب حالا خدمت شما هستم – تا ساعتی دیگر با عزیزی که پس از سالها از امریکا
آمده قرار گذاشتم با هم برویم مقبره هنرمندان در امام زاده طاهر را زیارت کنیم .
سنگ قبر حسن گلنراقی را ببوسیم و بر قبر استاد بدیع زاده نگاهی بیاندازیم و چشمی
تر کنیم . کمی روبروی پوران تامل کنیم و گردی از سنگ مزارش که تا کنون هزار
بار بر آن چرند و متلک نوشته اند برداریم و چشمان خیره خیره سران که مارا میپایند
بی اهمیت بگیریم . کنار استاد بنان یا همان داریوشی از ته دل های های کنیم و سری
به تاسف بجنبانیم . خوب زیادی بدارازا میکشد .
شب هم مهمان عزیز دیگری هسیم – یک زوج جوان مثل همه شما – 2 تا دسته گل
و دوباره ساعت یا ساعتهائی بعد از نیمه شب مجددا تنها میشوم و اتوبان و بازگشت به
کرج و در بین را و در تنهائی آهنگی از 60 سال قبل : دم گاراژ بودم یارم سوار شد.
تا بعد بدرود – دوستتان دارم – ایرج هنردان
No comments:
Post a Comment