غزلی از حسین منزوی با صدای خودش

هنر دوستان گرامی

 

سلام بر شما

 

غزل زیبایی از روانشاد حسین منزوی شاعر معاصر با صدای خودشان انتخاب کرده ام

متن غزل شماره 6 از کتاب مجموعه اشعار حسین منزوی  از اتشارات

موسسه انتشارات نگاه  - انتشارات آفرینش

                              ***********************

از زمزمه دلتنگیم ؛ از همهمه بیزاریم

نه طاقت خاموشی ؛ نه تاب سخن داریم

 

آوار پریشانی ست ؛رو سوی چه بگریزیم

هنگامه  ی حیرانی ست ؛ خودرا به که بسپاریم ؟

 

تشویش هزار " آیا " ؛ وسواس هزار " امّا "

کوریم و نمی بینیم ؛ ور نه همه بیماریم

 

دوران شکوه باغ ؛ از خاطرمان رفته است

امروز که صف در صف  ؛ خشکیده و بی باریم

 

دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را

تیغیم و نمی برّ یم ؛ ابریم و نمی باریم

 

ما خویش ندانستیم ؛ بیداری مان از خواب

گفتند  که بیدارید ؛ گفتیم  که  بیداریم !

 

من راه ترا بسته ؛ تو راه مرا بسته

امیّد رهایی نیست ؛ وقتی همه دیواریم

 

                                        *****************

 

در پا نوشت این غزل امده است :

این غزل در سال 1355 توسط خواننده ای  خوانده شد و گرفتار نوعی سانسور در تکثیر

و انتشار وپخش از رادیو وتلویزیون دولتی شد .

 

آیا اطلاعی درباره این اهنگ وخواننده آن دارید ؟

 

برای آگاهی دوستان اخیرا  تعدادی از غزلیات روانشاد حسین منزوی  در 2 سی دی بنام

 "شوکران نوش " توسط موسسه هنری دارینوش منتشر شده است  و غزل  ضمیمه  شده  با صدای شاعر  از همین مجموعه  بر گرفته شده است .

 

بدرود