نام من عشق است ( شعر  پدر غزل معاصر ایران استاد حسین منزوی) نام من عشق است آیــا می‌‏شناسیدم؟ زخمی‌ام -زخمی سراپا- می‌‏شناسیدم؟   بـــا شما طـــــــــی‌‏کـــــرده‌‏ام راه درازی را خسته هستم -خسته- آیا می‌‏شناسیدم؟   راه ششصدســاله‌‏ای از دفتر "حــافظ" تا غزل‌‏های شما، ها! می‌‏شناسیدم؟   این زمانم گــــرچه ابر تیره پوشیده‌است من همان خورشیدم اما، می‌‏شناسیدم   پای ره وارش شکسته سنگلاخ دهر اینک این افتاده از پا، می‌‏شناسیدم؟   می‌‏شناسد چشم‌‏هایم چهره‌‏هاتان را همچنانی که شماها می‌‏شناسیدم   اینچنین  بیگــــانه از من  رو  مگردانید در مبندیدم به حاشا!، می‌‏شناسیدم!   من همان دریایتان ای رهروان عشق رودهای رو به دریـــا! می‌شنـاسیدم   اصل  من بــــودم ,  بهــانه بود  و فرعی بود عشق"قیس"و حسن"لیلا" می‌‏شناسیدم؟   در کف "فرهـاد" تیشه من نهادم، من! من بریدم "بیستون" را می‌شناسیدم   مسخ کرده چهره‌‏ام را گرچه این ایام با همین دیدار حتی می‌‏شنـاسیدم   من همانم, آَشنــای سال‌‏هـای دور رفته‌‏ام از یادتان!؟ یا می‌‏شناسیدم!؟