بهار در دو قدمی ما ایستاده است. پشت درِ زمستان بی قراری اش را می بینم. همه در شوقِ رسیدنِ طراوتش بی تاب اند اما در این میان چه کسی به فکر اسفند است؟!
اسفندی که همه از آن می گذرند تا به بهار برسند اما آن را نمی بینند!!!
اسفندی که پل می شود برای شکوفه های بهاری و سرسبزیِ خاک و کسی مهر آن را نمی بیند... اصلا کسی ایثارِ زمستان را نمی بیند!
وقتی همهمه مردمان و بیقراریِ رسیدنِ تحویلِ سال را می بینم با خود می گویم واقعا ما انسانها تا این اندازه برای رسیدن بهار ثانیه شماری می کنیم اما از دلتنگیِ زمستان به راحتی می گذریم؟!
اما در این میان این اسفند است که بی مهری های سردِ مردمان را بر خود دارد.
همه می خواهند بگذرد؛ همه می خواهند تمام شود... همه می خواهند رخت سفید و سردش را برکند و برود اما نمی دانند که در اسفند هم می توان بهاری بود و در بهار هم می توان سردیِ اسفند را داشت!
من امّا دور از بی تفاوتی همۀ آدمیانی که امروز از کنارشان گذشتم، دلتنگ رفتنِ اسفندم!
نه اینکه ناراحت آمدنِ بهار باشم... نه!
دلتنگِ رفتنِ اسفندی هستم که هیچکس تنهائی اش را باور نکرد... دلسوزِ اسفندی هستم که هیچکس عشقش را نفهمید و پشتِ پنجره های بسته، دستانِ سردش را گرم نکرد... دلتنگِ اسفندی که همه باشتاب و بی توجه از کنارش گذشتند!
آری دلتنگِ اسفندم که فریادهای خفته در حنجره اش را گوشی نشنید؛ تنها ماند و تنها رفت!
اما تو ای"اسفند" زیبا!
من عشقت را فهمیدم...
دستانِ سردت را گرفتم و طنینِ فریادت را شنیدم... تنهائیت را چشیدم...
ممنون که پل بودنت را به قیمت بی توجهی دیده ها ارزانی دلهایمان کردی!
ممنون که سختیها را تو کشیدی و این طرف همه چیز به نام "بهار" تمام شد!
و ممنون که شکوفه ها را به درختِ روزهایمان هدیه دادی!
سپیده خوش سلیقه/ بهار 1391
"نوروزتان سرسبز و لحظه هایتان به یمن گذرِ اسفند سرشار از عطر خوش بهاری!
سالی خوب و خوش برای همه عزیزان از پروردگار خوبیها آرزو دارم؛ امید که با نفس گرم بهار دلهایمان شکوفاتر شود و دیدگانمان زیبابینتر گردد!
No comments:
Post a Comment