بياد استاد رهی معیری

---

با سلام خدمت دوستان گرامی
گلهای رنگارنگ شماره ۴۸۵ به یاد استاد رهی معیری بر گرفته از پوشه آقای موریس گرامی تقدیم هنردوستان عزیز. مدت برنامه حدود ۵۰ دقیقه.
شاد و پیروز باشید
مرتضی رفیعی

http://www.4shared.com/file/83389153/9da73a70/Golhaye_Rangarang_No_485_-_Elahe__Hayedeh__Banan___be_yaade_Rahie_Moayerie_.html?s=1

---

بياد رهی معیری شوریده ای كه به شعر عشق می‌ورزید:

 

 

                                آنرا   كه  جفاجوست ، نمی‌بايد   خواست

                                سنگین دل و بد خوست نمی‌‌بايد خواست

                                ما   را    زتو   ، غير  از  تو  تمنایی  نيست   

                                از دوست به جز دوست نمی بايد خواست

 

                                     

 

 

    او ديگر نيست اما اين صدا ، صدای شعر او و نوای دل انگيز غزلش می‌‌ماند.می‌ماند و در اثير

بيكران موج خواهد زد اگر جسم او نيست صدای او ، صدای مهربان و درد كشيده او هست و

بسياری و بسياری اشعار ناب او را خواهيم شنيد و باز خواهيم شنيد و در هر شعرش صدای قلب شوريده اش را به جان خواهيم شنید . پس چه ؟ و كجا اين نوا خاموش خواهد شد كه :

 

 

                             ساقيا   در  ساغر   هستی  شراب  ناب  نيست

                             و آنچه در جام  شفق  بينی  بجز خوناب  نيست

                             زندگی    خوشتر    بود   در  پرده  وهم  و  خيال

                             صبح   روشن  را   صفای  سايه  مهتاب   نيست

                             ما  به  آن  گل  از   وفاي خويشتن دل بسته ايم

                             ورنه   اين  صحرا   تهی  از  لاله  سيراب  نيست

 

 

     روز جمعه (۲۴ / ۸ / ۱۳۴۷)شادروان رهی معيری غزل سرای شوريده و صادق عصر ما از ميان ما رفت. پس از بيماری دراز و دردباری سرانجام جسمش درد و رنج را جواب گفت و او كه در بستر بيماری در به روی خود بسته بود به خواب رفت.

 

        

                                همراه     خود    نسيم   صبا   می برد   مرا

                                يارب   چو   بوی  گل  به  كجا   می برد  مرا

                                با بال   شوق     ذره  به  خورشيد   میرسد

                                پرواز   دل   به   سوی   خود   می برد   مرا

                                برگ      خزان   رسيده     بی طاقتم  رهی

                                يك   بوسه   نسيم      ز جا   می برد   مرا

 

 

       رهی معيری به سال 1288 در خانواده ای ادب دوست و شعر پرور پا به جهان گذاشت. شعر در خانودشان ارث و ميراثی ماندگار بود كه فروغی بسطامی (شاعرتوانا و غزل سرای باريك بين عصر قاجار) برادر زاده معير الممالك نظام الدوله و از عمو زادگان رهی معيری و چنين بود اين نو گل صحرای پر طراوت شعر ايران بسيار زود غنچه كرد و هنوز چهارده سال نداشت كه در سودای عشقی كودكانه و سراسر شيدايی چنين سرود :

 

 

                              كاش   از     درمان     شمع   طرب   می آمد

                               وين    روز      مفاغرت    به    شب  می آمد

                              آن لب كه چون جان ماست دور از لب ماست

                               ای   كاش    كه   جان   ما  به  لب  می آمد

 

 

و او رنگ و شور و ديوانگی هاي دلدادگی را از همان سال‌های داغ بلوغ دريافت كه دلدادگی برای او با شعر جدايی نداشت . گويی از آن پس قلب مهربان و  پرجوش و خروشش هر دم سر به سنگ محبتی می كوبيد تا آزرده تر شود تا شعرش آتشين و گرم و پر اثر بسرايد.

 

 

                              كامی  نبرده ايم   از   آن سيم تن  ،  رهی

                              از   دور   بوسه   بر   رخ   مهتاب   داده ايم

 

رهی معيری ، آرام و گرم و مهربان بود وقتی در جمع بود همه را از صفا و مهرش به شور می آورد . آرام سخن می گفت و نقد می گفت . مجلس آرا بود. در نظافت و پاكيزگی وسواس داشت و هميشه از پاكی برق می زد. زيبا و دلاويز لباس می پوشيد و تا پسين روزهای عمر اندامی كشيده و باريك ، چشماني سبز و با نفوذ و زنده و صدایی گرم داشت.

 

او شاعرانه زندگی می كرد و خلوتی دست نيافتنی و اسرار آلود داشت . كس به ياد ندارد كه شاعر غزل سرای معاصر ما در نزد بيگانه ای و در جمع دوستان از خود سخن بگويد . اگر شادی و مهری مي طلبيد برای جمع بود و در جمع خودش را فراموش می كرد.

 

در كار شعر عشق می ورزيد و چنان می شد كه روز ها و شب‌ها در خانه اش در به روی خود می بست و چله می نشست و با سعدی و حافظ و صائب و مولانا تا سر حد شوريدگی حال می كرد.سعدی را مخصوصا عاشقانه دوست داشت و ديوان سعدی بر بالينش و در آغوشش بود.

 

آقای علی دشتی (محقق و ادب شناس) وقتی كه بر سر كار حافظ نشست و كتابی در آشنايی و معرفی حافظ تاليف كرد ، رهی كه دوستی ديرينه ای با دشتی داشت از سر حسد و رشك و شور به دشتی آويخت و در جانش گله ها ريخت تا دشتی هر چه زود تر راهی قلمرو سعدی شد . اما رهی با اين همه در كار عشق و دلداگی به سعدی نه آنچنان بود كه شاعران نازك خيال و صفا كيش و صوفی و رند ايران را از ياد ببرد.

 

وقتی شعر می سرود بی خود می شد . نزديكانش گفته اند كه هر وقت غزلی در وجودش مايه مي گرفت و رو به تكوين می رفت رهی ساعات پر دلهره ای را می گذراند يك جا آرام نمی گرفت . راه می رفت ، ساز مي زد ، زمزمه ميكرد و می نشست . ناگهان از خانه بيرون مي رفت و به اولين دوست پناه می برد و انگار كه دردی از درون می خوردش گلايه آميز ودرمند می گفت : باز يك غزل در من می جوشد و جوشش غزل همه جانش را در تب و تاب می انداخت.

 

حركاتش كه هميشه آرام و سنگين بود عصبی می شد بي اختيار به كوهستان های شميران می رفت در تنهايی با خودش و جوشش درونش خلوت می كرد

 و بلاخره وقتی جوشش غزل به اوج می رسيد شاعر بی آرام می سرود :

 

         كی ام من  ؟  دردمند  ناتوانی            اسيری ، خسته ای ، افسرده جانی

         ........   بی آشيان  بر باد رفته            به   دام   افتاده ای       از  ياد  رفته

         نه  از نا مهربانان سينه ريشم             كه  داغ از   مهربانی  های خويشم

         نه دمسازی كه با وی راز گويم             نه   ياری   تا    غم  دل   باز   گويم

 

 

دوستان و هوا خواهان او از شمار بيرون است و مقدمش در جمع دوستان گرامی بود . از همه كسان ، از صاحب منصبان كشوری و لشكری، از همه هنرمندان ، از دانشجويان و جوانان ، از روز نامه نگاران ، از شعر شناسان و مردم كوچه و بازار دوستان بسيار داشت.

 

كسي به ياد ندارد كه رهي معيري دلی را آزرده باشد زيرا همه صفا و سلامت و آرامی بود . كسی به ياد ندارد كه به صدای بلند و خشم آلود حرف زده باشد زيرا وارسته فرزانه هايی بود كه پا بر روی هوس ها و خواهش های كوچك جسم و دل گذاشته بود و كسی نيز به ياد ندارد كه قهقه خنديده باشد . او غم بی نشان و جاودانه در دل داشت كه اين غم هميشه خدا بر روی چهره اش پرده ای جذاب از رنگ پريدگی و اندوه كشيده بود . وچشمان سبز و با نفوذش نيز در پشت اندوه لب خنده ای محزون داشت.

 

نزديكانش مي گويند : كه اغلب اوقات را در كتاب خانه اش می گذراند و در كار ادب كلاسيك ايران به پژوهش هاي جالب دست زده است . چندين هزار بيت شعر ناب از شعرای ايران از حفظ داشت و در محضر او اگر چه ساعتي هم ....ترين اشعار ايران و بينوا ترين نثر صوفيانه چون باران  بهاری جان را لطافت می بخشيد و روح را به آسمان برتری می برد.

 

رهي فروتن و بزرگوار بود او كه در مدت چندين ساله اخير شاعر نامدار و نام آوری بود. هيچ گاه از اين بابت دچار عجب و خود پسندی نشد ، سهل است هر روز افتاده تر ، مهربان تر و متواضع تر می شد!

 

می گفت :آنها كه لفظ "من" را زياد به كار می برند حتما "من" شان عيب و علتی دارد و باز می گفت آن شاعر و اديبی كه گمان می كند به كمال رسيده است ديگر بايد سرش را بگذارد  و بميرد. او دچار خود بينی شده است وچشمش را به ميراث گران بهای ادب ايران بسته است و گرنه اين چه كسي است كه در مقام سعدی  و حافظ و مولانا و صائب جرات كند از شعر خودش حرف بزند.

 

راز نگه دار و كم حرف و درويش بود . و در همه عمر دل به بند زن و فرزند نگذاشت گاه در مجلس انس زمزمه ميكرد :

 

                                نه   من   پرستش   روی نكو   نمايم   و   بس

                                كسی   كه  روی  نكو را نمی پرستت كيست ؟

 

  او به حق زيبايی شناس بود . اسير رنگ و آهنگ بود . اسير روی خوش و گل و شعر ونقاشی و موسيقی بود . در موسيقی دستی داشت و در خلوت خودش ساز مي‌نواخت .  ساز را شور انگيز و پر حال می‌نواخت و آن دم كه به ساز پناه می‌برد آن اندوه نا شناس وهميشگی كار به دستش داده بود ميگفت : خدای را منتها به جان دارم كه اگر اندوه دير پا و هميشگی و پايان ناپذيری به من داد در عوض راههای گريز از اين هجوم واندوه را كه گاه بنيان كن می‌شود نيز به من نشان داده است .

 

من اگر ساز می‌زنم ، اگر نقاشی می‌كنم ، برای فرار از اين درد ناشناس ، مجهول و دست نيا فتنی است . راستی اگر اين دلبستگی‌ها را نداشتم چه می‌كردم ؟ و از او نقل كرده اند : كه پس از سرودن هر غزل و شعر تازه ای مدتها رنجور و تلخ كام و بيمار گونه بود . شعری كه از درونش بر می‌آ‌مد و می‌تراويد انگار پاره ای از وجودش بود كه جدا می‌شد و اين بود كه به اشعارش التفات و محبتی عجيب داشت . هر شعرش فرزند دلبندش بود و با ابيات و كلمات اشعار چنان از سر مهر می‌پرداخت و به آنها عشق می ورزيد كه در آن حال مادری را كه به نوازش و مهر ورزی فرزندش دل داده است می‌مانست .

 

كلمات را چون گوهری با ريزه كاری در شعر می‌نشاند ، بر می‌داشت ، سبك سنگين می‌كرد ، وزن كلمه را زمزمه می‌كرد ،‌ كلمه را در دهن مزمزه می‌كرد ، در بيت می‌نشاند ، بيت را زمزمه می‌كرد ، با بيت ديگر می‌پيوست و باز و چنين بود كه در غزل رهی هر كلمه بر جای خودش نشسته است و كمتر كلمه ای را می‌توانيد برداريد يا عوض كنيد . او گوهر شناس شعر در می‌سفت .

 

 

                                رفتيم   و  پای  بر  سر  دنيا   گذاشتيم   

                                            كار  جهان  به  اهل  جهان  وا گذاشتيم

                                چون آهوی رميده ز وحشت سراي شهر

                               رفتيم  و  سر  به  دامن  صحرا  گذاشتيم

                               بالای  هفت  پرده  نيلی  است  جای ما            

                               پا    چون  حباب  بر  سر  دريا  گذاشتيم

                              ما را بس است جلوه گه شاهدان  قدس

                              دنيا      برای     مردم     دنيا   گذاشتيم

                              در     جستجوی يار   دل آزار    كس نبود

                              اين  رسم  تازه  را  به جهان ما گذاشتيم

 

رهی در كار ساختن ترانه ها و تصانيف از دير باز با راديو ايران همكاری نزديكی داشته است . او در كار پيراستن ترانه های آهنگين ايران از كج آوری ها و كلمات بی اصل و تركيبات سست كوشش های بديعی به كار برده است و به زودی ترانه ها و تصانيفی كه ساخت و به آواز آوازخوانان سپرد در دل و جان نشست و قبول عامه يافت . از ميان اين ترانه هاي دل انگيز و پيروز می‌توان از نوای نی ،‌آتش لاله ، مرغ حق ، به كنارم بنشين و ترانه هاي ديگر نام برد . رهی در كار  اين ترانه ها نيز وسواس و دقت خاص گوهری ها را داشت و در كار آهنگهايش از دستی كه در موسيقی داشت استفاده ها كرد و توجهاتی را كه به آهنگسازان در اين باب می‌داد هميشه مورد قبول قرار می‌گرفت .

 

رهی كه از قصايد و غزليات و قطعات و مطايبات چند هزار بيت سروده است به سختی رضا می داد تا ديوانی از اشعارش به چاپ برسد و سرانجام همين چند سال پيش بود كه به اصراردوستان و هواخواهان شعرش "سايه عمر " مجموعه ای ازاشعارش منتشر شد . او سخت گير و متواضع بود و در باب شعر ايران و مخصوصا شعر معاصر ايران نظرات جالب و تازه ای داشت . يكبار در مصاحبه ای كه در راديو ايران با رهی انجام  يافت غزل سرای گوهری معاصر چنين گفت : به عقيده بنده دوره معاصر ،  از دوره هاي درخشان ادبيات فارسی است برای اينكه در اين دوره  عده ای شعرای عالی قدر نسبتا زياد است  و در هر نوع شعر و هر سطح سخنی سرايندگان خوبی داريم كه در بعضی از ادوار سابق نظاير آنها به ندرت پيدا شد . در شيوه های مختلف مخصوصا در اشعار سياسی و انتقادی شعرای بزرگی مثل اديب الممالك فراهانی و ملك الشعرای بهار ظهور كردند و اوراق زرينی بر خزاين ادبی فارسی افزودند . ايرج ميرزای جهان الممالك با شيوه خاص و منحصر به خودش از استادان طراز اول دوره معاصر بود . در بين زن‌ها شاعره توانايی مثل پروين اعتصامی پيدا نشده بود . غزل نيز كه قرنها رونق و طراوت خود را از دست داده بود در اين دوره رنگ تازه ای پذيرفت و جلوه و جمال ديگری پيدا كرد . مضامين تازه و تعبيرات بی سابقه اي كه مختص زمان حاضر است در غزلهای بعضی از شعرای معاصر زياد ديده می‌شود مثل شراب بوسه ، آغوش نگاه ، موج گيسو ، كشتي درد ، خوابگاه آغوش ، شعله نيلوفری ، شراب نور و امثال اينها .

 وجود اينگونه تعبيرات و تركيبات جديد غزل امروزی را از غزلهاي دوره گذشته متمايز می‌كند و نحوه احساس ودرك شعرای معاصر را به خوبي نشان مي‌دهد .

 

 

       در برنامه گلها آهنگ‌های بسياری كه بر روی اشعار رهی معيری ساخته شده است نوعی جاودانگی وماندگاری و قبول عام يافته است . و پس از سالها همچنان اين پيروزی و دل خواهی ادامه می يابد ."من از روز ازل"شعر پر شوری از رهی است و اگر چه چندين سال از عمر اين آهنگ می گذرد همچنان خواهان و طالب دارد و همچنان تر و تازه و دل انگيز است .

 

گوينده : آقای تجويدی لطفا بفرماييد كه در تنظيم و خلق آهنگ بر روي اشعار شادروان رهی معيری چگونه عمل می كرديد و در تماس هايی كه از اين جهت با شاعر فقيد داشتيد چه خاطراتي از شاعر عزيز در ذهن شما باقی مانده ؟

 

علی تجويدی : ذوق آهنگسازی به خصوص ساختن تصنيف از زمانی در من پيدا شد كه يكي از ترانه های رهی را كه اتفاقا آهنگ آن هم از خود او بود شنيدم . مطلع اين ترانه اين شعر است :

"دارم شب و روز از عشق ماهی --- در ديده ودل اشكي و آهی" اين آهنگ و اين شعر تار و پود مرا لرزاند و از آن به بعد تصميم گرفتم كه در اين زمينه فعاليت كنم . خوشبختانه افتخار نصيبم شد كه اين دوست عزيزم چندين ترانه برای من ساخت كه هر كدام از آنها واقعا مبين آهنگ بود و حالت درونی آن خوب در آن مستتر بود. آخرين اثری كه رهی ساخت آهنگش از بنده بود به نام "آزاده" از برنامه گلها پخش شد .

دو سال پيش بود كه اين آهنگ را من تهيه كرده بودم . يك روز براي رهی اين آهنگ را با ويولن زدم و گفتم چه احساسی شما نسبت به اين آهنگ داريد ؟ او همانطور كه من فكر می كردم گفت : اين يك آهنگ احساسی است و صحبت از آزادگی ميكند . قراری گذاشتيم و  قسمتي از اين ترانه را او ساخت كه به اين نحو شروع می شود :

  با آنكه همچون اشك غم بر خاك ره افتاده ام من   ---   با آنكه هر شب ناله ها چون مرغ شب سر داده ام من

                                   در دل ندارم هوسی   چشمي ندارم به كسی

                                                         آزاده ام من

گذشت چند ماهی از اين موضوع گذشت . اتفاقا رهی بيمار شد و من برای تمام كردن اين آهنگ

كرارا به او مراجعه كردم . بر اساس حالاتی كه به خاطر آن كسالت در وجودش بود بقيه اين آهنگ تمام شد با اين كه با آزادگی تمام می شود ولی من باز دو قسمت از اين شعر را برای شما می‌خوانم تا ببينيد كه چه اثری روی اين آهنگ بوجود آمده :

 

                                   يارب چو من افتاده ای كو؟           افتاده آزاده ای كو ؟

                                   تا رفته است از جانم برون            سودای هستی  .........

 

 

شادروان رهی معيری وطن دوست ، غيرت‌مند و دل بسته به مليت اين سرزمين بود . ايران را می پرستيد . رهی معيری به سابقه اين وطن خواهی اشعار ميهنی بسيار نيز سروده است كه نواری نيز در آرشيو راديو ايران از اشعار ميهنی شادروان رهی در دست است.

 

اكنون كه آقای بديعی (هنرمند راديو ايران) نيز در جمع ماست از ايشان خواهش مي‌كنيم كه از اين شعر ميهنی و آهنگی كه بر روي آن آهنگ گذاشتند و شمه ای از احساسات رهی به هنگام سرودن اين شعر را بيان دارند و ما را با اين جنبه قابل تحسين شاعر درگذشته آشنا كنند . آقای بديعی خواهش ميكنم

 

بديعی : به مناسبت بیست و پنجمین سال سلطنت شاهنشاه آريا مهر بنده آهنگی ساختم كه در برنامه گلها اجرا شد . به خاطر دارم وقتی برای سرودن اشعار آن به رهی مراجعه كردم فوق العاده اظهار اشتياق كرد . مخصوصا به خاطر اينكه موضوع ترانه جنبه شاه پرستی و ميهن دوستی داشت . رهی در اين ترانه استادانه كلماتی استخدام كرده كه مبين غروری ميهن پرستی و شاه دوستی است . در يك قسمت از اين ترانه می گويد :

             ايران پرستي رسم و ره ماست                          بر اوج گردون منزلگه ماست

               از همت شاهنشه ما      خوشا خوشا روزگار ما         به شادي شهريار ما

 

شادروان رهی معيری از شعرای معاصر به گلچين و اميری فيروز كوهی و پژمان بختياری ارداتی می ورزيد و اينك كه آقای پژمان بختياری دوست و يا ديرينه شاعر درد آشنا اينحاست چه بهتر شمه ای از خلق و خوی و رفتار و خصايص آن در گذشته عزيز برای ما حديثی بگويد . آقاي پژمان لطفا برای ما بگوييد او چگونه شعر می سرود ؟ رفتار و خصايصش كدام بود ؟ چه خاطراتی از دوستی ديرنه ای به ياد داريد و بلاخره قدر او را در شعر معاصر فارسی تا چه پايه می دانيد ؟

 

پژمان بختياری : با كلام سرسری بايد عرض كنم كه اين حادثه به طوری افكار  من را مشوش كرده و حضور ذهن از من گرفته كه شايد آن طوری كه لازم است نتوانم پاسخ سوال شما را بدهم. ولي به طور كلی عرض می كنم بنده در سال 1309 شايد يگانه تصنيف سرايی بودم كه در آن روزگار زياد مورد توجه بودم . روزی يكی از تصنيف هاي من را ، رهی در ورقه چاپ شده در دست داشت و می خواند و به من گفت : كه تو غزل ساختی يا تصنيف ؟ اصلا كسی تصور نمي تواند بكند كه اين تصنيف است ! و بعد ها به من می گفت: همان تصنيفی كه تو اينجا ساختی باعث شد كه من به طرف تصنيف سرايی بروم .

گمان می‌كنم كه اول تصنيفی كه او ساخته يا لا اقل من شنيدم "سيرم از زندگانی بود" كه شبی در خانه دوستی با حضور فرهاد فرهاد مطيع الدوله حجازی و جمعی از رفقاي ديگر بوديم كه اين تصنيف خوانده شد . بی نهايت در ما موثر افتاد . سوال كردم اين تصنيف از كيست ؟ رهی گفت : نمي دانم نمي دانم . ولی مطيع الدوله خنديد گفت از خود اوست. و عجب اينكه اثری كه در ما تاثير گذاشته بود بر خود رهی هم همانطور بود يعنی رهی هم متاثر می شد وقتی كه اين اشعار را می شنيد . تصنيف خودش بود و و معلوم شد كه بعد ها ساخته خودش بود . رهی تصنيف را به مرحله ای بالا برد كه می توانم با كمال جرات عرض كنم نظير و مانندی نداشته و شايد بعد از اين هم به سهولت كسی پيدا نشود كه بتواند تصنيف را به زبانی بسارزد كه انسان خيال كند غزل می شنود نه تصنيف ! اميدوارم به كسی برنخورد !!

رهی در دوستی تقريبا بی نظير بود . هر وقت به كسی مواجه مي شد اول كاری را كه می‌كرد می بوسيد او را . و در مجلس پهلوی دست انسان كه نشسته بود دست انسان و رفيق را می گرفت ودر تمام مدت نوازش می‌كرد و همين طور گرم نگه می‌داشت كه نشان بدهد كه من دل نمی خواهد كه هفته ای يك دقيقه ای از تو دور باشم . تلفن اگر می كرديم در پشت تلفن هميشه با عبارت "جانم به قربانت" پاسخ می داد به انسان . خلاصه يك پارچه محبت و صفا و دوستی بود.

 

 

                                              

 

رهی شاعر درد آشنا و پر سوز پس از ماه ها بيماری در اين دو سه ماه آخر دريافته بود كه به درد بی درمانی دچار آمده است . چون اين را فهميد اتاقش را از همه يادگار های پر شور زندگيش ، از ساز و نقاشی هايش واز كتاب هايش از يادداشت هايش خالی كرد و تنها و درد مند در را به خود بست او كه مرگ محتوم را دريافته بود اينك نمی خواست در ديدگان عيادت كنندگانش بار غم از اخم و دل سوزی تاسف ببيند و نمی خواست نيز كسی از ياران ،رهی را افسرده حال ، پژمرده و بی رنگ و بو در بستر ناتواني اهتزار باز يابد .او كه شاعرانه و تنها و خلوت گزين زيسته بود اينك می بايد كه مرگی شاعرانه و در خور برگزيند ، پس مرگ در تنهايی و تاریكی و بی خبری را انتخاب كرد :

 

آخر نه اينكه قوی گردن فراز زيبا را چون مرگ گر رسد ناگهان به دريا می زند و تنها و دور در دل امواج جان می سپارد.

 

رهی مرگش را برای خود و در خلوت خود محفوظ نگاه داشت . شاعر فرزانه حال چون قوي گردن فرازی شاعرانه مرد . يادش بخير و خاطرش گرامي باد........    

 

 

آنچه که در بالا خواندید برگرفته از گلهای رنگارنگ ۴۸۵ بود . در این برنامه ابتدا گوینده مطالب و اشعاری را از رهی می خواند و سپس گفت و گوی رهی با رادیو تهران پخش می شود و در ادامه تصانیفی (که اشعارش را رهی سروده) مانند "من از روز ازل" با صدای استاد بنان و ... پخش می شود  و در پایان هم اساتید : تجویدی و بدیعی و پژمان بختیاری خاطرات خود با رهی را باز گو می کنند .

http://awaye-irani.blogfa.com/8608.aspx

---

Check out the new Windows Live Messenger Looking for a fresh way to share your photos?

---

Let ninemsn property help Looking to move somewhere new this winter?

---

Check out the new Windows Live Messenger Looking for a fresh way to share your photos?