شاعری از پریسا

با درود فراوان به دوستان

 

اینبار شعر " شاعری " از خانم پریسا و کتاب می و مینا تقدیم به شما

 

شاعری

 

آوخ  بسوخت عشق  هنر استخوان مرا

 

آتش  فکند  در  همه اعضای  جان  مرا

 

بس در حضور عاطفه ها ریختم سرشک

 

آمد  بجای  اشک  دل  از  دیدگان   مرا

 

پروانه ام  که  کشته  شمع  امیدهاست

 

سودای  عشق  مانده  زسود و زیان  مرا

 

هرگز  مکن  به  رسم  ادب  مو  شکافیم

 

تا  پی  بری  به  سرخی  تیغ  زبان   مرا

 

کی   طایر  کشیده  پر   شهر   شادیم

 

نشنیده  گل   به  سایه  جاری فغان  مرا

 

دامن کشان ز خشک و ترم خوش گریز بود

 

آخر  کشید   خط   تو   پا   در  میان   مرا

 

آبم  ز سر  گذشته  در این  وسعت  زمین

 

نبود  یکی  ستاره  به  هفت  آسمان  مرا

 

پروین  به  کهکشان  ادب  جلوه  کرد و من

 

آن  اخترم  که  پی  زده  آن  کهکشان مرا

 

من  بره سان  به  پنجه ی  گرگ  شقاوتم

 

دردا  که  نیست  از  ره  یاری  شبان  مرا

 

و ا  غربتا    که     قافله سالار    غفلتم

 

بنگر  به  خواب  مرگ  به ره  ساربان  مرا

 

عنوان  شاعری  به  سرم  تاج  گل   نزد

 

بر دل  فزود  غصه  بس  این  داستان  مرا

 

من  هاجرم   که   پریسا   بلوغ   اوست

 

کو   آن  خلیل  تا  زند   آبی  بجان   مرا

 

پریسا