پيشكش به پيشگاه استاد شجريان

پيشكشي به پيشگاه  استاد  محمد رضا شجريان  (سياووش)

ياران گرامي ، شكوفه هاي درودم را بپذيريد كه از  بارش  بهاري مهرتان ، شكفته است :

بر آن نبودم كه  همچون ديگر ياران رنجيده ام ،  پژواك گلايه هايي باشم كه فرهنگ ما  را نشانه رفته است ، از اين رو  تنها  به  ارجمداري  استاد پرداخته ام  ،‌ چون بر آن گمانم كه نوشتارهاي آزاردهنده اي كه گاه و بيگاه  ، باد مي آورد تنها براي آزار ياران است  كه استاد  نه با  چكامه من  افراز ي فرازتر    مي يابد و نه با  نوشتارهاي گجسته (پاد خجسته ) فرودي ميگيرد . 

گو آنكه پاسخگويي و هياهو در اين  كشمكش ها را  ،‌  به بهره نمي دانم  ، اما  بر ياراني كه  با  دانش و بينش خود ،  آگاهي هايي  ارزشمندي را دهش كرده اند  ،  جز سپاس  پيشكشي ندارم و  ايكاشم آنست كه  كاش اين ياران ،  پيشاپيش  ياد واره ها و آگاهي هاي خود را   باز مي تاباندند تا افزون بر ماندگاري اين يادواره ها و افزوني شناخت ما بر ارجمندانمان  ،   آناني را هم كه با پشت ساز ،‌ ساز ميزنند ،‌ اندكي به خود آرد ، گو آنكه هماره  دست آويزي هست  تا من و شما را به شگفتي  وادارد .

بشكفد بنفشه هاي بستان هاتان با باران بهاري

 

سپاس استاد

جان به جام مي  فكند ، اين نغمه خوان

بيش از اين رامم نشد  اين واژگان

 

او سخن از گونه اي ديگر سروش

زان سپهر و نغمه ها از كهكشان

 

آن سياووش هيزم آتش پريد

اين سياووش ميزند آتش به جان

 

زنده گردانيد ه او هر چامه اي

چامه گو ها آرزوها  زان  دهان

 

مي همي گرديده ، در جامش كهن    

مستي مستان فزون  و رامش رامشگران

 

رامش است آواي او ، چونان ني

ساز دل خوش مينوازد خوش زبان

 

هستي ما رام و خوش كامي فزون

او همي تيمار دل ،  آرام جان

 

 مام ميهن خوش بزادست گوهري

بانگ فرهنگ مهان است او  نشان

 

گر سيامك از سياوش چامه گفت

اين گدا و او همي چون خسروان

 

 "سيامك بديعي"