غزلی از ملک الشعرای بهار
تقدیم به یاران گلها
در طــواف شمع می گفت این سخـن پـــروانــه ای
سوختم زین آشنایــــان ای خـــوشا بیگـانـه ای
بلبل از شوق گـل و پـروانـــه از سـوادی شمـع
هـر کسی سوزد به نـوعی در غـم جــانـانه ای
...
گـر اسیر خط و خـالـــی شد دلـم عیبم مکـن
مـر غ جایی می رود کانجاست آب و دانـه ای
تا نفرمایی کــه بی پـروانــه ای در راه عشــق
شمع وش پیش تـو سوزم گـر دهــی پروانـه ای
پادشه را غــرفــه آبادان و دل خــرم چـه بـاک؟
گـر گــدایی جـــان دهــد در گوشه ویــرانه ای
کـــی غـــم بنیاد ویــــران دارد آنکس خانه نیست
رو خبــــر گیر این معانـــی را ز صاحب خانـه ای
عاقلانش باز زنجیری دگــر بر پــا نهنــد
روزی ار زنجیر از هــــم بگسلــــد دیــــوانــــــه ای
این جنـون تنها نــه مجنـون را مسلم شد «بهـار»
باش کـز ما هم فتـد انـدر جهـــان افسانــه ای
سوختم زین آشنایــــان ای خـــوشا بیگـانـه ای
بلبل از شوق گـل و پـروانـــه از سـوادی شمـع
هـر کسی سوزد به نـوعی در غـم جــانـانه ای
...
گـر اسیر خط و خـالـــی شد دلـم عیبم مکـن
مـر غ جایی می رود کانجاست آب و دانـه ای
تا نفرمایی کــه بی پـروانــه ای در راه عشــق
شمع وش پیش تـو سوزم گـر دهــی پروانـه ای
پادشه را غــرفــه آبادان و دل خــرم چـه بـاک؟
گـر گــدایی جـــان دهــد در گوشه ویــرانه ای
کـــی غـــم بنیاد ویــــران دارد آنکس خانه نیست
رو خبــــر گیر این معانـــی را ز صاحب خانـه ای
عاقلانش باز زنجیری دگــر بر پــا نهنــد
روزی ار زنجیر از هــــم بگسلــــد دیــــوانــــــه ای
این جنـون تنها نــه مجنـون را مسلم شد «بهـار»
باش کـز ما هم فتـد انـدر جهـــان افسانــه ای
با مهر
سهیلا مقدم
سهیلا مقدم
No comments:
Post a Comment