گیرم سر ِ صلا زدنم هست
در معبری که باد قرق کرده است
یارای آنکه از تو بگویم نیست
سخت است غمگنانه نشستن
تنها و بی ترنم و بی تو
در موج خیز اینهمه اندوه
آیا تو را توان رفاقت هست؟
با من، من ِ شکستهء فرتوت
**
من با تو در تکامل و تکوین
عشق از تو پرصلابت و گیرا
روز از طلوع چشم تو روشن
شب از شمیم عطر تو سرشار
از عشق با تو گفتن و رفتن
رفتن به اصل عشق رسیدن
در من هوای پر زدنم هست
**
زیبایی ات شکوه بهاران
تندیس استعارهء زیبا
آوای تو صدای رهایی ست
تنها ره رها شدن از خویش
در عشق با صداقت و یکرنگ
پر بار چون سخاوت دریا
هرروز در تلاش و تکاپو
شاید که باز بینمت ای یار
محمد تقی خانی
آرام – تهران
No comments:
Post a Comment